Flaku napisał/a:
zagadka będzie na święta

Dziewczyna przecisnęła się ledwo przez otwór. "Co za baran to budował!?"
Wybiegła na tyły stacji:
- Szybko biegnijcie! - Pisnęła i rzuciła się biegiem w dżunglę z nadzieją, że nikt jej nie spostrzeże wśród krzaków tej głupiej wyspy. Niestety różowa koszulka jaką miała na sobie zrobiła swoje. Trzech zabójców Widmore'a rzuciła się w pogoń za panikującą dziewczyną.
"Jaka ja jestem głupia!" Skwitowała swoje zachowanie gdy koło ucha przeleciała jej kulka.

XXX tymczasem swoimi zręcznymi rączkami dentysty wzniecił mały ogień.

Słysząc swoje imię lekko drgnęła, mając wrażenie jakby przez cały ten czas była niezauważalna. Bo dłuższej chwili w końcu się odezwała, a jej głos zabrzmiał obco nawet dla niej samej - był wyzbyty uczuć, mechaniczny jak głos spikera w radiu.
- Nasz typowy dzień? Całkowicie normalny. Wstawaliśmy rano by do wieczora rozpaczliwie walczyć o to, by wrócić do domów. - odpowiedziała, i nagle uderzyło ją to jak bezsensowny jest ten cały szum związany z ich powrotem. Jak bezsensowne jest to, że w ogóle opuściła wyspę.
- Powiem to raz, dlatego bardzo panią proszę o skrupulatne zarejestrowanie mojej wypowiedzi, bo nie będę się powtarzała. Tak, przeżyliśmy katastrofę. Tak, słyszeliśmy krzyki tych, którzy zginęli i napatrzyliśmy się na śmierć. Tak, było nam bardzo ciężko. Tak, przez kilkadziesiąt dni żyliśmy w ciągłym strachu, nie wiedząc co będzie dalej. Jestem pewna że ubierze to pani w piękne słowa i że materiał sprzeda się wyśmienicie. Życzę tego pani z całego serca, w końcu bardzo ważny jest sukces zawodowy. - powiedziała cały czas patrząc na kobietę, ze złością stwierdzając że po policzku spływa jej łza. Nie wytarła jej jednak, mając cały czas wzrok utkwiony w dziennikarce. Ktoś zrobił jej zdjęcie, jednak nie zrobiło to na niej wrażenia. Nie interesowało ją to, w jakim świetle przedstawi ją ten wywiad. Bo czy to w ogóle mogło mieć jakiś sens, w momencie gdy straciła osobę którą kochała? - Czy ma pani jeszcze jakieś pytania? - zapytała, cały czas nie spuszczając wzroku z kobiety, która wydawała jej się być coraz bardziej zmieszana.

Chłopak zaczął próbować wygramolić się ze sterty gruzu, jednak nie za bardzo dawało to rezultat. Walnął pięścią w metalową ściankę i głośno zapłakał nad swoim losem.
- Dlaczego JA!? DLACZEGO?! - zaczął krzyczeć przez łzy nie mogąc zrozumieć za co został tak ukarany.