Tydzień wcześniej.

Port Royal, ciepła noc, chwilę po zachodzie słońca. Szatynka w drogiej zdobionej szacie kroczyła wolnym krokiem w stronę dwóch strażników. Nie byli oni dla niej przeszkodą, miała wielkie wpływy i nie istniało dla niej miejsce, w które mogłaby się nie dostać. Stanęła tuż przed nimi i uśmiechnęła się lekko.
- Pani na bal? - zapytał młodszy z nich. W jego głosie czuć było lekkie zdziwienie, przecież impreza z okazji mianowania Jamesa Norringtona komodorem trwała już kilka godzin i właściwie się kończyła.
- Tak, ja tylko na chwilę - rzekła do nich, uśmiechając się jeszcze szerzej niż poprzednio. - Hrabina Maria, chyba panowie mnie znacie...
- Oczywiście hrabino... - odezwał się drugi z nich. Dwie skrzyżowane włócznie natychmiast ustąpiły, tworząc wolną drogę przed Marią.
- Dziękuję - powiedziała i ruszyła schodkami przed siebie. Minęła jakiegoś oficera, który za dużo wypił i omal na nię nie wpadł. Po chwili znalazła się na sporym tarasie, były tu stoliki, palmy, muzycy i ostatnie tańczące pary. Przebiegła wzrokiem przez wszystkie twarze. Gdzie jesteś? Odpowiedź przyszła po chwili sama - Norrington w towarzystwie jakiejś rudej kobiety wyszedł z budynku obok tarasu i kierował się w stronę stolika. Usiedli i zaczęli rozmawiać. Maria postanowiła chwilę poczekać, zaczęła oglądać widoki zatoki. Jakiś służka podał jej wino. Wypiła go, minęło już kilka długich chwil, a oni nadal gadali. Hrabina postanowiła już nie czekać i poszła w ich stronę. Gdy była dziesięć metrów od nich, ruda zwróciła uwagę komodora, wskazując palcem w obiekt za jego plecami. Norrington odwrócił się i napotkał wzrokiem kobietę. Rozpoznał ją od razu, nie raz bywała tu na jakichś uroczystościach, ale nigdy nie miał okazji z nią porozmawiać.
- Witam, pani... - zaczął Norrington.
- Hrabina Maria - przedstawiła się szatynka. - Chciałam z panem porozmawiać, dosłownię parę chwil. W cztery oczy - oznajmiła i spojrzała w stronę rudowłosej, to samo uczynił James.
- No to ja pójdę... - powiedziała trochę poirytowana i odeszła rzucając chłodne spojrzenie komodorowi. Hrabina usiadła, a mężczyzna powiedział:
- Słucham.
- Gratuluję awansu, komodorze Norrington. To na prawdę dobrze, że tacy młodzi i zdolni ludzie jak pan zajmują ważne stanowiska w Kompanii... - Norrington przechylił lekko głowę, podobne zdania słyszał dziś dziesiątki razy. - Taak, dziękuję. Co panią do mnie sprowadza? Mniemam, że nie gratulacje.
- Tak, nie przyszłam tu wyłącznie dlatego. Otóż... - ściszyła głos i nachyliła się nad stolikiem. - W Tortudze za parę dni niejaki Walter Frey zacznie zbierać załogę. Piracką. Ponoć natknęli się na trop jakiegoś niesamowitego skarbu, nie tak daleko stąd.
- Czemu pani mi o tym mówi? - powiedział po chwili ciszy.
- Nie rozumiesz? - James lekko drgnął po tym jak zwróciła się do niego na "ty". - Jednym z głównych celów sił brytyjskich na Karaibach jest unicestwienie piratów. Jak sądzisz, czy będzie to łatwiejsze gdy odnajdą wielkie stosy skarbów i kosztowności tuż pod twoim nosem? Nie.
- Ale... skąd hrabina o tym wie?
- Wie komodor, mam swoich informatorów wszędzie, wszystko usłyszę i się dowiem. Jestem przecież porządną obywatelką, więc usłyszawszy o tych nikczemnych piratach donoszę panu... - na to James westchnął. - Tak, myślę, że rzeczywiście trzeba coś z tym zrobić...
- I bardzo dobrze, że pan tak myśli. Późno już, tamta rudowłosa dama chyba czeka na pana - skinęła głową na okno budynku gdzie owa kobieta wyglądała przez okno i przypatrywała się rozmowie. Komodor nie zdążył wypowiedzieć nawet słowa, gdy hrabina pożegnała się i odeszła. Pod nosem powiedziała cicho - Lol, żal mi tego komandora... Tymczasem Norrington w milczeniu skierował się w stronę budynku.