Plaża północna: Mistrzyni gry: April. Lider: Furfon- Johnatan Stark
Zastępca: Lincoln- Martin Celades
[b]adi1991- Nikola Jovanović agusia- Josephine Violet Carmelka- Dakota Jane Black
chlaaron- Melody Danes
Casines- Johhny Noddle
Flaku- Cillian Simanus
grzechuuu- Mike Barrigan Hermia NPC jazeera- Beatrice Bonventre Marron NPC Otherwoman- Isabella Stark Rodion- Rodion Iwanowicz NPC
Leżycie wygodnie w łóżku, czujecie przyjemne ciepło. Okno jest otworzone, powiewa delikatny wiatr. Wręcz idealna pogoda, chcecie się przekręcić na drugi bok. Leżycie samotnie(lub z kimś), na dworze zaczyna się robić jasno. Odchylacie powiekę, aby sprawdzić która jest godzina. Jest bardzo wcześnie, więc zatapiacie się wciąż w głęboki sen. Macie wrażenie, że ktoś wszedł do waszego pokoju, ale nie zwracacie na to najmniejszej uwagi, sylwetka zbliża się i przykłada wam gazę do twarzy i... nagle czujecie powiew zimna- myślicie, że to dalszy ciąg snu, wasza imaginacja. Otwieracie powoli powiekę i widzicie wyspę, na plecach macie spadochron. Na samym początku myślicie- koniec żartów, pora się obudzić, ale w tym samym momencie ktoś wypycha was z helikoptera i lecicie w dół, wciąż nie możecie uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Wydaje wam się, że to kolejny etap waszej wyobraźni, że zaraz się obudzicie, ale gdy orientujecie się, że wcale tak nie jest musicie szybko uruchomić spadochron. Nie wiecie co się dzieje, jesteście zdezorientowani, macie przy sobie tylko swój ekwipunek, z którym nie rozstawaliście się ani na krok. Pomimo tego, że zrozumieliście, że to nie jest sen, wciąż nie możecie uwierzyć co wy robicie na dziwnej wyspie, skoro jeszcze przed chwilą byliście w ciepłych i wygodnych łóżkach. Z trudem uruchomiliście wasze spadochrony, gdyż nie mieliście pojęcia jak to się robi, teraz spokojnie mogliście się rozejrzeć. Każdy z was wylądował niesfornie na wyspie, której nie znał i nawet nie wie, jak się tutaj znalazł.
Wasza lokacja jest ułożona tak ''mniej więcej'', abyście wiedzieli konkretnie gdzie się znajdujecie.
Beatrice Wylądowała na niewielkiej polanie, która znajdowała się niedaleko plaży, niestety zahaczyła o drzewo i na nim zawisła. Z góry miała widok na część wyspy. Dziewczyna nie mogła nic zrobić, tylko czekać na ratunek, ale przecież tutaj nikogo nie było, a przynajmniej w zasięgu jej wzroku, ale na tej samej polanie, tyle, że troszkę dalej rozbił się też Martin. Mężczyzna niesfornie opadł na ziemię i skręcił kostkę, więc trudno było mu się poruszać. Obok Martina leżał nieprzytomny Johnatan bez kapelusza. (kolor czerwony na mapie)
Dakota miała trochę mniej szczęścia wylądowała w morzu i zaczęła się topić. Niestety, do przepłynięcia miała spory kawałek od plaży. Christopher, również znalazł się w morzu, ale był oddalony odkobieta. Natężając swój wzrok, mógł zobaczyć, że ktoś jeszcze jest w wodzie, ale nie wiedział dokładnie kto. Panią Black mogłaby uratować Isabella, która leżała na plaży, naprzeciwko blondynki, ale niestety była nieprzytomna.(kolor niebieski na mapie)
Na plaży, ale sto metrów, na zachód od miejsca, w którym była Dakota spokojnie wylądował Benjamin, zaś około pięćdziesiąt metrów na wschód od miejsca, w którym była wspomniana wyżej kobieta bez większych przeszkód zszedł na ląd Milton. (kolor żółty na mapie)
Connie również nie miała takiego szczęścia jak pozostali- zawisła na drzewie podobnie jak Beatrice, tyle, że jej los był dużo gorszy, gdyż jej spadochron zahaczył o gałąź, a ona zawisła na niej. Gdy patrzyła w dół widziała wodospad, gdyby spadła nie miałaby szans na przeżycie. Na jej szczęście jednak blisko niej znalazł się Mike, więc jeżeli zacznie wołać o pomoc, to ten ją usłyszy. (kolor zielony na mapie)
Na skraju dżungli był Siergiej, chociaż wylądował bez mniejszych problemów, to jednak ostrze wbiło mi się w nogę powodując ranę kłutą. Cillian znalazł się na dużym, kamiennym zboczu, z dołu widział o Rosjanina. (kolor fioletowy na mapie)
Melody wylądowała w ogromnym dole, z którego sama nie jest w stanie wyjść, obok dołu był Andy, który podczas lądowania złamał nogę. Bardzo blisko był dostęp do morza. (kolor różowy)
Nikola oraz Josephine wylądowali na niewielkiej górze, z której trzeba było zejść. Na dole czekała na nich dżungla, której nie znali... (kolor pomarańczowy)
A teraz coś ode mnie merdasy- liczę, że to właśnie w mojej grupie będzie wygrany przyszłej edycji MP, także trzymam za was kciuki, nie zawiedźcie mnie! Powodzenia wszystkim!
Nikola spał, obudził się i leciał. To było niesamowite - pomyślał sobie. Coś na co zawsze czekałem - zew przygody. Jednak po chwili Nikola zorientował się że to nie żart tylko jakaś kpina. Został wyrwany ze swoich planów by trafić tutaj. Na dziwną górę w dżungli. Obok niego zauważył kobietę, która była mu nieznajoma. Jako człowiek skryty zawsze miał problem z nawiązywaniem kontaktów więc jak gdyby nigdy nic udawał że rozplątuje się ze spadochronu choć dawno już to tak na prawdę zrobił.
Odgłos zamykanej celi i zaczęło się. Pierwsza noc w więzieniu. Przerażony mężczyzna zakrył się cały kocem gdyż wtedy czuł się jakby bezpieczniej. Przymknął oczy, wsłuchując się w bicie swojego serca. Chciał usnąć i już się nigdy nie obudzić. Sen przyszedł szybko i... nagle się urwał. Świst wiatru i krzyki ludzi, i on sam ze spadochronem na plecach spadał w dół. Minuta, może dwie i niewiarygodny ból przy upadku. - To piekło? - zabrzmiała pierwsza myśl, lecz po chwili zauważył kobietę wiszącą ze spadochronem na drzewie i jakiegoś mężczyznę w oddali.
4 lata temu było spoko, nie znał mnie nikt, a i tak przez czasu brak chciałem by tydzień miał 8 dni.
Jako 15-latek nie złożyłem wyjaśnień, gdy wziąłem za majka to już miałem lat 16.
Miałem swój numer 23, jak Sparrow, ale Walter nie Jack, #Fingerling.
Stąd się wzięło moje zamiłowanie do treści brat. A umrę pewnie całkiem młodo, mając nie wiem 42?
Lądowanie nie należało do tych przyjemnych, chociaż pierwszy raz zdarzyło mi się lecieć na spadochronie i nie miałem porównania. Przejechałem kilka metrów, szurając butami po piasku. W końcu zatrzymałem się, lecz tracąc równowagę upadłem w szorstki piach. Ciężko dysząc próbowałem się pozbyć lin, które wciąż trzymały mnie w niewoli ciężkiego, białego materiału. W głowie pojawiło się milion pytań, milion zamkniętych drzwi, do których kluczy nie miałem.
Ekwipunek: Paczka papierosów, zapalniczka, baton, stare zdjęcie, scyzoryk.
Siergiej zasnął snując plany co do najbliższej misji. Pod drzwiami pozostawił 3 ochroniarzy. Nagle obudził się i to już przyprawiło go o wściekłe palpitacje serca, ale gdy zorientował się że jest w helikopterze to dostał furii, zaczął się szarpać, myślał że to zamach na jego życie. Nic to jednak nie dało i po chwili już spadał w dół. W tym momencie jego ciało i umysł zamarło, jakby usnął w powietrzu i dopiero po kilku sekundach poczuł piasek pod nogami, ale też ogromny ból. Zauważył wbitą gałąź w nodze. Zaczął rozglądać się czy gdzieś nie czyha ktoś kto chciałby go dobić. Wyciągnął kastet z kieszeni i czekał.
Jeszcze przed sekundą leżałem w namiocie odliczając dni powrotu do Nowego Jorku. Żałowałem swojej decyzji. Mogłem przecież zostać, zostawić za sobą problemy tam, na miejscu. Nie wiedziałem gdzie jestem, choć nie sprawiło mi to jakiejkolwiek różnicy. Nawet znając swoją lokację nie miałem gdzie się podziać. Wokół dżungla, w oddali słychać szum morza, było niesamowicie spokojnie - zupełnie inaczej niż w mojej głowie. Postanowiłem nie podejmować więcej żadnych lekkomyślnych decyzji. Nie lada wyzwaniem było zdjęcie spadochronu, szczególnie kiedy jest się w niego zaplątanym. Kiedy już poradziłem sobie z tym, przysiadłem, zastanawiając się, jakim cudem się tu znalazłem.
So we saved the world together for a while, and that was lovely
Nikola, który w końcu przestał udawać że rozplątuje się ze spadochronu rozejrzał się. Najpierw zwrócił uwagę na kobietę. Szczerze to nie podobała mu się ona. Taka jakaś wątła i nijaka. Nie to co serbskie kobiety! - pomyślał sobie gorąco w duchu przypominając sobie swoją wspaniałą ojczyznę. Tak jednak stojąc na małej górze rozglądał się po okolicy wypatrując jakiegoś ratunku i tego, że ktoś wreszcie wyjdzie zza krzaka i powie że jest on tutaj w ukrytej kamerze.
Beatrice Bonventre dostała napadu duszności. Nie wiedziała dlaczego, bo przecież ani nie biegła, ani się nie kochała, ani nie ćwiczyła, ani też nie krzyczała. Spadała w bezdenną czeluść, było to takie rzeczywiste! Początkowa euforia bardzo szybko zmieniła się w strach, kiedy to zrozumiała, że to się dzieje naprawdę! Ty nie śpisz Beatrice, Ty się już kurwa obudziłaś! Doszło do jej głowy. Kobieta zaczęła się szarpać, w histerii zaczęła ciągnąć za linki zwisające przy plecaku. Nigdy wcześniej nie była taka bezradna jak teraz, cudem udało jej się uruchomić spadochron. Niestety wpadła na drzewo, zawisła kilka metrów nad ziemią. Chwila ciszy.. - Rimuovere me fuori di qui! Subito! - wydarła się. - Vi prego, per favore! - męczył ją kaszel, do tego płakała i zaczynała się szarpać.
/Witam w obozie ludzie, powodzenia /
all we really need to survive is one person who truly loves us
-Penelope Widmore
... nagle rzuciło mną w dół. Wyrywając mnie z boskiego stanu zdecydowanie zbyt wcześnie. Byłam naspeedowana, ale otwierając oczy wróciłam do świata żywych i trzeźwo-myślących. Co jest grane? Nie krzyczałam, nie modliłam się, nie bałam się - leciałam. Nie docierało do mnie to, co się działo wokoło. Jakaś cholerna linka uderzała mnie w twarz. Ta przeklęta rzecz miała mnie uratować - uratować moje beznadziejne życie. Wokoło tylko białe pokłady chmur... Nagle pod sobą ujrzałam zielone, niewyraźne plamy. Dopiero w tym momencie zaczęłam panikować. Co mam robić? Przecież się rozwalę... Pociągnęłam za linkę. Wylądowałam w strasznie głębokim dole, z którego nijak nie dało się wyjść. No to po mnie! - pomyślałam. W polu widzenia były tylko niewyraźne drzewa, błoto i wirujące niebo. Nic innego... - Cholera jasna!! - Wykrzyczałam na całe gardło.
If you don't take drugs probably you have other addictions.
Connie obudziła się w nietypowej pozycji... W ogóle nigdzie nie było przepięknych ogrodów tylko drzewa... W zasadzie tylko jedno drzewo na którym na dodatek wisiała... Jej spadochron( choć nie przypomina sobie żeby go wcześniej miała) zaczepił się o wielką gałąź i gdyby się choć poruszyła wpadłaby do wody... Jej położenie było fatalne, więc postanowiła niezwłocznie poprosić kogoś o pomoc... Najciekawsze było jednak to że nie widziała nikogo oprócz innej dziewczyny również zawisłej na drzewie... Trzeba jednak coś zdziałać...
- Hej! Jest ktoś na dole! Proszę... pomóżcie mi, nie mam jak zejść! Halo!!!
- Rimuovere me fuori di qui! Subito! Vi prego, per favore! - dobiegało do uszu Martina. Każda kolejna sekunda coraz bardziej rozjaśniała mu umysł i dawała poczucie rzeczywistości. Podniósł się z ziemi, zrywając z siebie mocowania spadochronu, lecz nie był w stanie ustać na obu nogach. Uraz przy lądowaniu okazał się zbyt poważny. Skręcenie kostki - taką diagnozę bez wahania postawiłby lekarz. - Pomocy! - wykrzyknął głośno, samemu nie wiedząc na co w tym przypadku liczy. Wiedział jedno - był całkiem bezradny.
/powodzenia północniaki!
4 lata temu było spoko, nie znał mnie nikt, a i tak przez czasu brak chciałem by tydzień miał 8 dni.
Jako 15-latek nie złożyłem wyjaśnień, gdy wziąłem za majka to już miałem lat 16.
Miałem swój numer 23, jak Sparrow, ale Walter nie Jack, #Fingerling.
Stąd się wzięło moje zamiłowanie do treści brat. A umrę pewnie całkiem młodo, mając nie wiem 42?
Cillian wylądował szczęśliwie. Nadal nie mógł zrozumieć co się stało i gdzie się znajduje. Przez chwilę miał wrażenie, że to jakaś kara od Boga za to co zrobił. Był zdenerwowany i lekko przestraszony. Rozglądał się nerwowo dookoła, tak jakby chciał znaleźć coś wzrokiem, ale nie wiadomo co. Nerwowo sprawdził kieszenie w poszukiwaniu zdjęcia matki. Wyciągnął je i szybko na nie spojrzał, po czym ponownie schował. - ogarnij się - mruknął pod nosem. Zrobił kilka kroków i zdał sobie sprawę, że znajduje się na wielkim kamiennym zboczu. Podszedł na skraj i spojrzał w dół. Ujrzał mężczyznę, który trzymał się za nogę. Przez chwilę się zawahał, ale zaraz potem ruszył w jego kierunku.
Oczywiście, wedle nadrzędnej reguły wylądowalam w wodzie. Było tak od zawsze. Na wszystkich wycieczkach szkolnych i rodzinnych w końcu lądowalam w wodzie.
Tyle że teraz spadłam do morza z wysokości kilkuset metrów. Z szokowana przestałam racjonalnie myśleć, a zaczęłam w popłochu wrzeszczeć na całe gardło, co tylko sprawiło, że słona woda wlała mi się do buzi i zaczełam tonąć. Jakby tego było mało nadal mialam na sobie mokry spadochron, ktory ciągnął mnie w dół, a do plaży miałam spory kawałek.
Wzięłam się w garść, nabralam powietrza i zanurkowałam. Pod wodą zdjęłam z siebie spadochron, który odpłynął w nieskończoną głębię morza i zaczęłam synchronicznie (tak jak mnie uczyli) machać nogami i rękami. Po chwili udało mi się wydobyć na powierzchnię. Rozejrzałam się do okoła i zauważyłam, że w pewnej odległości ode mnie plywa jakiś gościu. Był jednak trochę zbyt daleko, a ja nie mogłam marnować sił. Nie zwlekając dłużej popłynęłam w kierunku plaży.
Udało się, w końcu uwolniłem się. Zostawiłem leżący na piasku spadochron i rozejrzałem się wokół. Szum fal, gdzieś z daleka słychać było ptaszyska - chyba mewy, ale głowy bym nie dał. Za mną rosła gęsta, tajemnicza dżungla. Obraz robił wrażenie, ale wciąż nie mogłem się w tym wszystkim odnaleźć. To wszystko było jak sen, okropny koszmar, z którego obudzę się zaraz i wrócę do monotonnej codzienności.
Ekwipunek: Paczka papierosów, zapalniczka, baton, stare zdjęcie, scyzoryk.
Christopher nigdy nie ćwiczył skoków spadochronowych, tym bardziej do wody. Gdy jego ciało zanurkowało przy lądowaniu nie stracił nad sobą panowania i nie zaczął panikować. Nigdy mu się to nie zdarzało teraz też nie zamierzał, mimo że powinno się lądować w wodzie pod wiatr, a on nie miał pojęcia jak to zrobić. Miał kilka minut na wyplątanie się ze spadochronu i powrót na powierzchnię. Gdy już udało mu się to zrobić zobaczył wyraźnie ląd. Musiał być blisko, toteż nabrał porządny haust powietrza i popłynął w jego stronę. Najważniejsze w tym momencie było wydostanie się z tej mokrej niespodzianki, którą mu ktoś zgotował.
Ekwipunek: notes, długopis, aparat fotograficzny, komplet kluczy, kartę Terastodon z Magic the Gathering w specjalnym wodoodpornym futerale.
Nie potrafię zrozumieć otaczającego mnie świata. Nie jestem spontaniczna, raczej wszystko zaplanowane muszę mieć z dużym wyprzedzeniem. Zresztą, osoby chore na raka raczej nieczęsto coś planują. Tymczasem spadałam w dół, spadałam tak szybko, jak jeszcze nigdy. Gdy próbowałam krzyczeć, wiatr zamykał mi usta. W bębenkach krew wrzała, wiałam wręcz wrażenie, że za moment buchnie z obu stron. Mechanicznie, nie myśląc o tym, pociągnęłam za wiszący przy ramieniu sznur. Nade mną otworzył się spadochron; wydawał ciche westchnienia, gdy materiał prostował się pod naciskiem powietrza. Wreszcie wylądowałam na skraju jakiegoś wzgórza; ni to góry, ni pagórka.
-Pr...przepraszam?- jęknęłam cichym głosem, zorientowawszy się, że obok stoi starszy mężczyzna, nieudolnie próbujący wydostać się ze swojego spadochronu.
Siergiej zauważył zmierzającego z góry mężczyznę. Nie wiedział czego się po nim spodziewać, schował więc z siebie kastet którym w każdej chwili mógł zaatakować. Zanim dotarł do niego nieznajomy wyjął butelkę i wziął z niej łyka, następnie rozdarł spodnie i polał płynem ranę sycząc z bólu. Postanowił jednak poczekać z wyciągnięciem obcego ciała do spotkania z zbliżającym się mężczyzną.
Nikola sobie tak rozmyślał gdy nagle wyrwało go z tego słowo kobiety, którą wcześniej zauważył. Wzdrygnął się na to. Nie lubił zbytnio towarzystwa takich ludzi i po prostu lubił mieć święty spokój. By jednak nie zrazić jej do siebie tak na samym początku Nikola odpowiedział kobiecie:
- yyy Witam. Jestem Nikola. Może wiesz moja droga co tutaj robimy? To jakiś nieudolny żart? A może spisek? - rzucał oskarżenia coraz głośniej wyżywając się na niczego winnej kobiecie.
- Farò quello che ti serve! Solo io Fatemi uscire! - Krzyczała nadal Beatrice. Wyła spoglądając na trawę kilka metrów niżej.. Nie rozumiała co to w ogóle miało znaczyć, dookoła słyszała wiele nawoływań o pomoc. Zaczynała panikować i histeryzować, szarpała się i próbowała rozkołysać, może dosięgnie gałęzi drzewa na którym wisiała.
all we really need to survive is one person who truly loves us
-Penelope Widmore
Otherwoman 04/10/2024 11:29 Dziś opowiadam mojej mamie o tym jak wczoraj pomagałam ratować rannego gołębia i w tym momencie gołąb pierdutnął o szybę tak, że został na niej rozmazany ślad...
Otherwoman 04/10/2024 11:26 Kurcze, miałam dziś sytuację iście lostowa. Akurat wczoraj oglądałam odcinek Special, gdzie Walt gadał o ptakach i wtedy ptak rozbił się o szybę.
v6.01.15 © 2003-2005 | Original style by yassineb :: Ported for PHP-Fusion by: 
/
gorzej, jak to znak, że trafię na bezludną wyspę 
