Oczywiście film jest na tyle bogaty, że każdy może go interpretować na własny sposób i to jest właśnie także jego wielką zaletą.
To ogólnie jest zaletą dobrych filmów.
Nie przyznać sie do Dogville jest bardzo łatwo. Natomiast zobaczyć w samym sobie cząstkę Dogville to jest to, co jest tu najtrudniejsze i najistotniejsze.
No jak dla mnie Dogville jest ogólnie takim mikroświatem i zdecydowanie patrze na nie w szerszym kontekście, a nie tylko na jakąś tam wiochę którą trzeba zniszczyć i będzie spokój.
Ach i jeszcze wspomniałes o miłości, jako leku na wszelkie zło. Cóż, ta idea była już wielokrotnie realizowana i wałkowana, gdzie się tylko da i gdyby znowu w Dogville się to pojawiło, byłoby to raczej na niekorzyść filmu. Osobiście dałabym ocenę niżej, gdyby vob Trier poleciał w ten schemat.
Tak wspomniałem ale nie pisałem żeby mi takie zakończenie pasowało. Oczywiście masz tutaj rację - to by zepsuło film.
Wprawdzie mamy tutaj pokazany tylko jeden punkt widzenia, czyli złych mieszkańców, a o tym co robią gangsterzy możemy jedynie wywnioskować z tego co mówi Grace i też po części z tego, że przez tyle czasu godziła się przebywać w Dogville i nawet wtedy jak została ich dziwką (co też jest zastanawiające). Najprościej więc byłoby poprzeć gangsterów i oczyścić z zarzutów Grace, ale wydaję mi się że nie o to tutaj chodzi. Ogólnie to ja się z wami zgadzam. Jedynie chodziło mi o to żeby nie patrzeć na to w taki oczywisty sposób, czyli "Dogville było złe i należało je zniszczyć, a Grace jest dobra i bijemy jej brawo". Myślę, że nie można powiedzieć o Grace ani że jest dobra ani że zła i to byłoby ostatecznie chyba najlepszym wyjściem. Zresztą czym jest dobro i zło? Dla mnie takie pojęcia nie istnieją, bo nie ma ludzi dobrych i złych. Takie rzeczy to tylko w hollywoodzkich superprodukcjach.
Jedynie chodziło mi o to żeby nie patrzeć na to w taki oczywisty sposób, czyli "Dogville było złe i należało je zniszczyć, a Grace jest dobra i bijemy jej brawo". Myślę, że nie można powiedzieć o Grace ani że jest dobra ani że zła i to byłoby ostatecznie chyba najlepszym wyjściem. Zresztą czym jest dobro i zło? Dla mnie takie pojęcia nie istnieją, bo nie ma ludzi dobrych i złych. Takie rzeczy to tylko w hollywoodzkich superprodukcjach.
No ja tak nie patrzę. Zresztą Grace przecież także nie jest kryształowa. Rozmowa o arogancji na końcu filmu jest dość znacząca. Grace naprawdę była arogancka i tego nie dostrzegała, a nie jest to przecież cecha jakoś szczególnie pozytywna.
Oczywiście że Dogville to mikroświat, ale prawda jest taka że świat jest o wiele bardziej złożony. Są na nim ludzie, tacy jak mieszkańcy Dogville, są też i inni. W tym filmie akurat poruszono to konkretne zagadnienie, a nie starano się zobrazować dokładnego całego świata i całej ludzkości, która jest jednak bardziej złożona. To raczej krytyka pewnego rodzaju mentalności oraz właśnie punkt wyjścia do rozważań.
Zresztą czym jest dobro i zło? Dla mnie takie pojęcia nie istnieją, bo nie ma ludzi dobrych i złych.
No wiadomo, że nie. Tak naprawdę sami to jakoś kategoryzujemy (głównie przez religię), jednak pewne rozróżnienia i zasady funkcjonują. Co innego robi gang a co innego Caritas. Najgorzej jest, kiedy któraś ze stron nie pamięta, gdzie stoi.
A jeszcze co do postu Liona i utożsamiania się z miasteczkiem. Wiadomo, że na etapie obrony wspólnoty wiele można zrozumieć i wybaczyć. Jak zwykle działa wtedy większe dobro i chronimy to co jest nam bliższe. Tyle, że ludzie z Dogville poszli znacznie dalej. Poczuli, że posiadają pewnego rodzaju władzę i zaczęli ją niekontrolowanie wykorzystywać, wcale nie działając dla dobra ogółu. Tak byłoby, gdyby po prostu postanowiono wydać Grace. Tymczasem wciąż ją wykorzystywano i gnębiono dla własnej przyjemności, szantażując ją wydaniem.
We are all evil in some form or another, are we not?
Otherwoman napisał/a:
A jeszcze co do postu Liona i utożsamiania się z miasteczkiem. Wiadomo, że na etapie obrony wspólnoty wiele można zrozumieć i wybaczyć. Jak zwykle działa wtedy większe dobro i chronimy to co jest nam bliższe. Tyle, że ludzie z Dogville poszli znacznie dalej. Poczuli, że posiadają pewnego rodzaju władzę i zaczęli ją niekontrolowanie wykorzystywać, wcale nie działając dla dobra ogółu. Tak byłoby, gdyby po prostu postanowiono wydać Grace. Tymczasem wciąż ją wykorzystywano i gnębiono dla własnej przyjemności, szantażując ją wydaniem.
No tak, zgadzam się, że nie można chyba w żaden sposób usprawiedliwić tego co robili mieszkańcy, żadną wspólnotą, ani innymi bzdurnymi wartościami, którymi się zasłaniali. Z tym, że Grace też poczuła władzę na końcu i ją wykorzystała, więc nie wykluczone - a właściwie prawie pewne - że przejęła część zachować mieszkańców. Dodam, że dopóki nie wiedzieliśmy kim tak naprawdę jest osoba, która ją szuka, wszystko wydawało się oczywiste. Potem jednak sprawy się skomplikowały, bo okazało się, że paradoksalnie gangsterzy przyjeżdżają jej z pomocą, a ona tej pomocy nie chce, a nawet uważa bycie dziwką Dogville za lepsze niż życie z własną rodziną. Więc czym tak właściwie był ten szantaż z perspektywy samej Grace skoro i tak wiedziała, że nic jej nie grozi? Jej motywacji w pełni na szczęście nigdy nie poznamy i niech już tak zostanie
Na samym początku napiszę tylko, że nie czytałem poprzednich opinii po filmie poza tym, że widziałem, że były one długie i oceny wysokie oraz to, że wywołała się dyskusja. Potem doczytam, ale jeśli się w czymś powtórzę to wybaczcie.
To teraz napiszę trochę o filmie bo chyba będzie to post trochę o filmie, a trochę nie. Po pierwsze forma, która była według mnie lekką wadą. Jakoś wolałbym chyba jakby film nie toczył się w swego rodzaju teatrze, a prawdziwych górach z lepszą scenografią co fajniej według mnie oddało by klimat osady. Po drugie aktorstwo w filmie, które stało na wysokim poziomie. Paul Bettany to jeden z mych ulubionych aktorów i tutaj tylko poprawił swoje notowania w mym prywatnym rankingu. Również Nicole Kidman zagrała bardzo dobrze i było widać, że świetnie wyczuła swą rolę. Do tego niezawodny zawsze Stellan Skarsgård i inne postacie, których nazwisk aktorów nie znam dodały temu dziełu klimatu. Po trzecie podział na rozdziały. Z początku byłem sceptyczny, ale wyszło całkiem ok. Do tego narrator również fajnie dodawał kolorytu i sprawiał po trochu, że czułem się jakbym czytał powieść, a nie oglądał film. Taka mnie myśl teraz naszła, że von Trier specjalnie nie dodał scenografii by ludzie odbierający świat podobnie jak ja mieli takie wrażenie(tylko po cholerę zamykali te drzwi za każdym razem co mnie bawiło ale to zapewne kolejny zamysł twórcy(a raczej mój bo kto wie co siedziało w głowie Duńczyka),a mianowicie taki, że wszystko niby dzieje się za zamkniętymi drzwiami, ale i tak zawsze ktoś patrzy). Po czwarte realizacja tematu, która wypadła według mnie bardzo dobrze, ale tu zacznie się zaraz ta część posta gdzie mniej o filmie, a więcej o życiu jako takim.
Znając już troszkę osoby, które obejrzały film domyślam się, że wszyscy byli za Grace od samego początku i poniekąd usprawiedliwili jej zachowanie na koniec. Cóż, zdecydowanie się nie zgadzam. Nie usprawiedliwiam zachowania mieszkańców Dogville(w żadnym wypadku), ale tak troszkę rozumiem ich sytuację. Wychowanie w hermetycznym i zamkniętym środowisku jest po części darem, ale również przekleństwem. Sam po części jestem z takiego środowiska gdzie każdy nowy jest traktowany jako ktoś obcy i ten, który nas nie zrozumie. Ktoś może się i z tego śmiać ale sam czasami łapię się na tym, że nie chce kogoś bliżej poznawać bo jest "obcy". Nie było to oczywiście takie zamknięcie jak w Dogville, ale po części potrafię wczuć się w klimat osady.
Dalej o zachowaniu samych bohaterów. Na pierwszy rzut oka mieszkańcy(poza Tomem o którym to dalej będzie). Byli źli, do szpiku kości i to nie ulega wątpliwości. Jako, że siebie znali prawie jak siebie samych dopiero ktoś obcy sprawił, że mogli zacząć trochę poużywać sobie na kimś tak by poczuć się lepiej. Z początku niewinnie, a potem w najgorszy możliwy sposób. Mówicie co chcecie ale dla mnie gwałt i upodlenie kobiety to zbrodnia gorsza nawet od zabójstwa. Po tym drugim człowiek odchodzi chociaż do czegoś lepszego(a może gorszego), ale można mieć nadzieję. Po gwałcie kobieta(bo tak najczęściej jest, ale może zdarzyć się to też mężczyźnie) traci coś czego nie można odzyskać i trzeba z tym żyć. Dlatego zawsze nie rozumiałem jak można zniszczyć drugą osobę i zawsze będę za tym, że za gwałt powinno wysyłać się na cięzkie roboty do końca życia tak by winowajca poczuł choć namiastkę tego udręczenia i straty jaką sam zadał.
Drugi punkt czyli Grace. Tu zrobi się zapewne jeszcze bardziej kontrowersyjnie, ale jej zachowanie było jeszcze gorsze od mieszkańców Dogville gdyż ona im pozwalała to wszystko robić. Poddała się temu i to też jest według mnie straszny czyn. Co do zaś zabójstwa wszystkich na końcu i zemsta jakiej dokonała to jest ona po części zrozumiała, ale niewybaczalna. Czasem nachodzą mnie takie myśli co ja sam bym zrobił, ale chyba bym nie rozwiązał tego jak Grace nawet jakbym miał możliwość. Tak samo jest z paradoksem czy zabiłbym gdybym miał możliwość zapobiec jakiejś wielkiej zbrodni w przyszłości. Nie, nie zabiłbym bym.
Na koniec Tom. Długo się zastanawiałem czy to pisać, ale według mnie jest to najgorsza postać w filmie. Z jednej strony daje nadzieję, a z drugiej strony jest największym egoistą. Oszukuje wszystkich wokół, ale to nie jest w nim najgorsze. Najgorsze jest to, że oszukuje sam siebie przez co jest człowiekiem gorszym od reszty mieszkańców bo tamci chociaż akceptują to co zrobili nie kryjąc się za swoim egoizmem i strachem.
Drugi punkt czyli Grace. Tu zrobi się zapewne jeszcze bardziej kontrowersyjnie, ale jej zachowanie było jeszcze gorsze od mieszkańców Dogville gdyż ona im pozwalała to wszystko robić. Poddała się temu i to też jest według mnie straszny czyn.
"Jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi" co sądzisz o tym cytacie?
Drugi punkt czyli Grace. Tu zrobi się zapewne jeszcze bardziej kontrowersyjnie, ale jej zachowanie było jeszcze gorsze od mieszkańców Dogville gdyż ona im pozwalała to wszystko robić. Poddała się temu i to też jest według mnie straszny czyn.
"Jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi" co sądzisz o tym cytacie?
"Jeśli ktoś mnie zgwałci raz, daj mu się zgwałcić drugi raz." Co sądzisz o tym cytacie?
Drugi punkt czyli Grace. Tu zrobi się zapewne jeszcze bardziej kontrowersyjnie, ale jej zachowanie było jeszcze gorsze od mieszkańców Dogville gdyż ona im pozwalała to wszystko robić. Poddała się temu i to też jest według mnie straszny czyn.
"Jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi" co sądzisz o tym cytacie?
"Jeśli ktoś mnie zgwałci raz, daj mu się zgwałcić drugi raz." Co sądzisz o tym cytacie?
Drugi punkt czyli Grace. Tu zrobi się zapewne jeszcze bardziej kontrowersyjnie, ale jej zachowanie było jeszcze gorsze od mieszkańców Dogville gdyż ona im pozwalała to wszystko robić. Poddała się temu i to też jest według mnie straszny czyn.
"Jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi" co sądzisz o tym cytacie?
"Jeśli ktoś mnie zgwałci raz, daj mu się zgwałcić drugi raz." Co sądzisz o tym cytacie?
to, że dać się zgwałcić to oksymoron
Nie no... co do Grace to faktycznie postawa typowo chrześcijańska i jak najbardziej do utożsamiana z Chrystusem, tu zgadzam się z Lionem. I nie żeby mi to odpowiadało, ale napisałam o tym ju z w swoich postach.
Nie chodzi tez o to, ze Grace pozwala ot tak sobie sie upokarzać. Ona traktowała tych ludzi trochę jak dzieci. Uważała, że oni nie wiedzą, co robią ("nie wiedzą, co czynią" i nalezy im wybaczyć. Jej ojciec słusznie nazwał to arogancją, gdyż świadczyło to, iż sama uważała się za lepsza od nich.
We are all evil in some form or another, are we not?
Film dziwniejszy niż się spodziewałem. Spodziewałem się też trochę więcej, a wyszło trochę sztywne, ładne na zewnątrz i puste w środku kino, w dodatku co trzecia scena to dziwny soundtrack z lat 80. Ten humor co był mi nie przypadł do gustu, też sztywny i przestarzały (przedstawienie Japończyków żałosne, z wujkiem głupawo i nieśmiesznie). Lepiej się zaczęło robić w końcówce filmu, chociaż głównie to zasługa tych ujęć podwodnych (albo tej wizji gdy woda się nad nim zbiera w sypialni), bo to samo w sobie może pobudzać wyobraźnię, nawet bez reszty fabuły, która tutaj jest średniawa. Dwóch bohaterów, oczywiście przeciwstawnych charakterami, przez co skojarzyło mi się z 2 innymi filmami- Nożem w wodzie Romka Polanskiego gdzie też była ostra rywalizacja dwóch kompletnie różnych panów w powiedzmy podobnej scenerii oraz z Rush czyli chyba najlepszym sportowym filmem jaki widziałem (mimo że to o Formule 1 której nie lubie), gdzie też jedna postać jest towarzyska i bazuje na przebojowości, a druga to chłodny specjalista (oczywiście w Wielkim błękicie ta cichsza postać jest raczej na krawędzi schizo-czegoś). No i jeszcze ta blond lala na doczepkę, co go kocha, więc wyjeżdża nagle, żeby po chwili wrócić i ciągle takie tam sztuczne zawirowania. Ogólnie fabularnie film nie ma zbyt dużego sensu, bo bohaterowie postanawiają utonąć (w sumie żądnego z nich nie polubiłem, więc powinienem się cieszyć). Czego metaforą jest ten wielki błękit to każdy musi sobie wymyślić.Dla mnie chyba pasji albo poszukiwania czegoś wzniosłego, tylko że z filmu wynika żeby w imię spraw wewnętrznych zignorować to co na zewnątrz, czyli godne życie i popłynąć zupełnie (więc prawie jak w Dogville, ten stoicyzm to jest jakieś przekleństwo) Film miejscami był sympatyczny (delfiny spoko), dlatego zasługuje na sympatyczne 6/10
Edytowane przez Lion dnia 11-02-2016 13:11
Nie chciało mi się już wczoraj pisac, ale w sumie Lion napisał wszystko, co mogłabym o tym filmie powiedzieć... I jakoś wciąż nie uzyskalam odpowiedzi na pytanie, czemu film o nurkowaniu jest takim hitem...
We are all evil in some form or another, are we not?
I jakoś wciąż nie uzyskalam odpowiedzi na pytanie, czemu film o nurkowaniu jest takim hitem...
Bo:
1. ładna, młoda, głupiutka główna bohaterka z NYC przeżywająca miłosne rozterki = mogło się z nią utożsamić 90% laseczek. W dodatku modna aktorka, która dopiero co grała z Madonną w innym filmie, więc absolutny top mody. a! no przecież tam była scena jak chyba schodzi po tych schodach i ktoś ją porównuje do Madonny dopiero teraz skojarzyłem. więc dodatkowy zachwyt u publiczności za to postmodernistyczne mrugnięcie do widza.
2. przystojny, wykreowany na romantycznego bohatera protagonista, więc coś co 90% laseczek lubi oglądać (btw. właśnie zdałem sobie sprawę, że ten aktor grał w kilku filmach von Triera, m.in. w Dogville )
3. zajebiście śmieszny Jean Reno, stereotypowy podrywacz, męski, odważny, jednocześnie beztroski i oddany, ukłon w stronę męskiej częsci publiczności
4. Pomieszanie najbardziej lubianych gatunków ludzi. Niezły dramat bohatera, oczywiście romans, dużo żarcików żeby film nie był sztywny (tyle że elementy komediowe uczyniły film jak na złość sztywniejszym), elementy przygodówki dla głodnych życia, niby-sportowy film dla głodnych sukcesu, no i niewyraźnie ślady thrillera, bo suspens zawsze się przyda.
5. motyw zajebistej rywalizacji i wyzwań, czyli jeden z najbardziej lubianych motywów u ludzi, którym w życiu brakuje takiej rywalizacji i się próbują utożsamiać albo którzy też są tacy ambitni w życiu i również się utożsamią (jak widać nie ma wyjścia)
6. koprodukcja USA-Francja-Włochy, czyli przyjęcie estetyki oraz zagarnięcie publiczności być może 3 najbardziej filmowych nacji. Typowy chwyt: dialogi w 3 językach żeby każdy mógł poczuć, że to swój film
7. Film laurkowy: rajskie filmowe scenerie, taplanie się z delfinami w świetle księżyca, oceany, skoki, wyspy, przestrzenie, jakieś wywiane ostępy Peru i długie ujęcia jak z obrazka. Ogólnie coś czego zwykłe miejskie szaraczki nie mają na co dzień.
8. zajebista plumkająca na syntezatorach muzyka, więc na czasie
9. jednocześnie vintage feel, bo oprócz muzyki, czasu akcji i nowinek technicznych, to historia rodem jak z technicolorowych filmów lat 50./60., więc oczywiście też szacun bez zastanowienia
10. Film prosty z wtórnymi dialogami, niewymagający niczego podczas seansu. Masz siąść i podziwiać
Edytowane przez Lion dnia 12-02-2016 07:38
Czy film mnie zachwycił? Nie
Czy film był okropny? Nie
Czy film mnie czymś zainspirował, wniósł coś nowego do mojego życia, pokazał coś czego nigdy wcześniej ni widziałem? Nie
Czy film miał beznadziejne aktorstwo, kompletnie dziurawy scenariusz, został ogólnie chujowo zrobiony? Nie
Czy podobała ma sie fabuła, wiarygodne postacie, klimat? Nie
Czy film to komercyjny chłam i nie ma w ogóle przesłania? Nie
Czy film miał jakąkolwiek znaczącą wartość artystyczną? Nie
Czy film mnie nudził? Nie
Czy była to rola życia Kevina Spacey? Nie
Czy film był poprawny, przewidywalny, spoko oglądający się, niekonsekwentny, miejscami fajny, miejscami słaby i ogólnie zwykły? tak!
Możliwe jest tylko 5/10. Film z gatunku "obejrzane, zapomniane"
skojarzenia: King Kong, Wojna światów, Mroczne miasto, Bękarty wojny, Laputa- podniebny zamek, Ruchomy zamek Hauru, Fullmetal alchemist, Kapitan Ameryka, Sin City, Indiana Jones, Sucker punch... Niektóre skojarzenia pozytywne, inne nie. Pozytywny był zamysł, bo filmów dieselpunkowych nie ma za wiele. Tyle że na przykładzie japońskich animacji wiem, że te filmy -punkowe (głównie steampunkowe) wole w pełnej animacji, Japończycy jakoś opanowali te klimaty najlepiej. Tutaj twórcy mieli trudne zadanie, żeby oddać ten wymyślny klimat i zdecydowali się innowacyjnie połączyć aktorstwo z animacją, co dało typowy komiksowy efekt. Wyszło to nie najgorzej (chociaż wkurzała mnie ta ciągła rozmyta poświata), efekty wciąż lepsze niż w Filozofach. Szkoda tylko, że znowu historia była tak schematyczna i mało było przygody w tej przygodzie, ale przynajmniej nie starano się robić nie wiadomo czego (jak choćby w tych Filozofach), tylko.. no właśnie, moim zdaniem to film adresowany tylko dla fanów i gatunku dieselpunk i ogólnie wszystkich tych alternatywno-historycznych, retro-futuro spraw, a i sami fani takiej stylistyki mogą być podzieleni i uważać, że jak już ktoś sie zabrał za ich klimaty to to spieprzono. Do tego dobrano jeszcze bardzo znanych aktorów, przez co film zamiast sprawiać wrażenie kontrkulturowej przygody, zbyt często przypominał dziwna parodię blockbusterów, tak jak pisał adi. Dlatego wszystko to utknęło pomiędzy, bo jak już robić blockbuster, to lepiej zbytnio wydziwiać, a jak robić film o alternatywnej tematyce, to nie robić z tego hollywoodzkiej pompy. Reasumując, w przeciwieństwie do "Mrocznego miasta" nie poczułem zbytnio tego filmu i mimo dobrych intencji oraz wyraźnego potencjału wyszło niestety średnio.
Edytowane przez Lion dnia 13-02-2016 05:49
Film bez fajerwerków i cudowania, za to zgrabnie i rzetelnie poprowadzony od początku do końca, z wieloma zaskakującymi momentami, szczególnie końcówką gdy wydaje się, że już wszystko wyjaśnione, ale coś ciągle wisi w powietrzu, szczerze to dałem uśpić swoją czujność i zakończenie z Kevinem samym w domu prowadzący go po schodach mnie zaskoczyło, a te wszystkie znaki, że on nie żyje interpretowałem, że umarła jakaś jego cząstka, która go trapi i stąd to całe zamieszanie... Klimat fajny, aktorstwo na poziomie, ogólnie film z popularną od lat 70. do 90. tematyką czkawki post-wietnamskiej. Mi się bardziej niż z Fight clubem kojarzył z Walcem z Baszirem, bo tematyka właściwie identyczna (chociaż Walc mi się podobał bardziej za wyjątkowo oryginalne podejście do tematu, także pod względem formy). Tutaj też było ciekawe, może twórcy Losta mieli jakubową drabinę w pamięci gdy wymyślali zarys 6 sezonu Losta ;p Generalnie filmy, w których bohater jest jednostką na tle jakiejś dziwnej rzeczywistości dookoła podobają mi się zwykle najbardziej.. Nic dziwnego, że Jacob czytał "Obcego" w metrze, bo to oczywiście też pasuje do takiego klimatu. Oczywiście gdybym ja robił ten film, to bym jeszcze bardziej zaszalał z tymi wizjami, nic już nie poradzę na to, że tam gdzie są akcenty surrealizmu to ja bym to najchętniej wysunął je na pierwszy plan, no ale połączenia dramatu, thrillera i horroru zaprezentowanym w Jacob's Ladder nie ma się co czepiać. Z ciekawostek to to, że film ponoć zainspirował powstanie Silent Hilla, Szóstego zmysłu czy American Horror Story: Asylum
eh, gdybym kojarzył cokolwiek z Biblii, to sam tytuł by mi zaspoilerował cały film
v6.01.15 © 2003-2005 | Original style by yassineb :: Ported for PHP-Fusion by: 
co sądzisz o tym cytacie?
i nalezy im wybaczyć. Jej ojciec słusznie nazwał to arogancją, gdyż świadczyło to, iż sama uważała się za lepsza od nich.
dopiero teraz skojarzyłem. więc dodatkowy zachwyt u publiczności za to postmodernistyczne mrugnięcie do widza.
