lol, tak może oglądać po kolei to nie będzie problemu(te dziury co normalnie oglądała reszta pewno gdzie w sierpniu czy wrześniu), zresztą z tych co masz Flaku to część jest na prawdę dobra
Dobry film, jak wiele innych z lat 90. Podobny do Fight Club, czy też raczej Fight Club podobny do Drabiny Jakubowej. Nie wiem, czemu na filmwebie jest to nazwane horrorem, skoro to jest po prostu thriller psychologiczny. No chyba, że chodzi o tematykę tych wizji. W sumie są one bardzo fajne, bo nie tandetne, co nieczęsto się zdarza. No i dość klimatyczne.
Nie wiem w sumie co sensownego napisać... podobały mi się te wszystkie wizje i przeplatające się trzy "rzeczywistości". Zwłaszcza szpital mi się podobał z tymi psycholami i częściami ciała walającymi się po korytarzach ;p W sumie nawet film mnie zaskoczył, bo nie sądziłam, że to właśnie ta, która była ukazana jako wspomnienie okaże się prawdziwa. Ciekawi mnie też, czy faktycznie żołnierzom podawano ten dziwny środek. Niby podobno robiono takie eksperymenty, tylko pytanie, czy naprawdę, czy też powstały jakieś teorie spiskowe...
Jest też nieźle utrzymany klimat, choć jednak ten z Fight Club podobał mi się bardziej. Do tego pojawiają się jakieś próby filozofowania. Fajnie, bo z umiarem i bez zbędnego patosu. Szczególnie podobało mi się poruszenie kwestii mrocznej strony ludzkiego umysłu. To tak mi się skojarzyło z naszym rewatchem Twin Peaks, finałem i "złym bliźniakiem". Zaciekawiło mnie, czy absolutnie na wszystkich taki narkotyk zadziałałby jednakowo i wywołał bezwarunkową agresję. No i czy w związku z tym na dnie podświadomości leży sama agresja? Szczerze w to wątpię, bo z tego by wynikało, że jasna strona to jest tylko i wyłącznie kontrola umysłu. A w końcu czy nie zdarza się, że ludzie mają bezwarunkowe, podświadome odruchy pozytywne...?
Ach i jeszcze miałam takie skojarzenie z tym ostatnim przekazem odnośnie pogodzenia się ze śmiercią: przypomniała mi sie "Opowieść o trzech braciach" z HP
8/10
PS. Gońcie mnie, leszcze
We are all evil in some form or another, are we not?
Najlepszy, wydaje mi się, film von Triera obejrzany. (oczywiście pomijając genialne Królestwo, które w sumie jest serialem) Wg mnei był to w ogóle najlepszy dramat, jaki zdarzyło mi się oglądać.
Może zacznę od tego, że podtrzymuję swoją ocenę 9/10
Kiedy pierwszy raz go oglądałam w kinie, czyli w 2003 roku, film bardzo mi sie podobał. Teraz wydawała mi się jeszcze lepszy, wręcz rewelacyjny. Dostrzegłam w nim więcej zalet, niż wtedy, gdy miałam 18 lat, ponadto znałam już fabułę i mogłam skupić się na innych aspektach.
Nie wiem nawet od czego zacząć, bo podobało mi się wszystko... Może od spraw najprostszych...
Aktorstwo
Na poziomie, szczególnie Kidman, ale wszyscy dobrze sobie poradzili. Chciałam tylko powiedzieć, że kiedy oglądałam film za pierwszym razem, kojarzyłam tylko Nicole Kidman. Teraz zaś zobaczyłam tyle znajomych twarzy
Jeremy Davies (Lost)
Chloë Sevigny (AHS)
Željko Ivanek (The Event)
Blair Brown (Fringe)
Nawet nie wiedziałam, że tyle ludu z filmu von Triera grało w serialach ;p
Ach, no i oczywiście narrator - czyli Olivander z Harrego Pottera lol
Forma
Cóż, nie da się ukryć, że sprowadzona do minimum, czyli stanowi absolutne przeciwieństwo jednego z poprzednich filmów, mianowicie Sky Kapitan. Na szczęście pod względem treści Dogville także jest jest jego przeciwieństwem... Można powiedzieć, że przypomina trochę to, co zastosowano w Circle. W dodatku Circle też podejmowało podobny temat, czyli motywy postępowania i odkrywanie natury ludzkiej. Z tym, że Dogville w tej kwestii jest jakieś milion lat świetlnych do przodu. Cała ta uboga scenografia teatralna pachnie trochę eksperymentowaniem, ale taka surowa forma jak najbardziej pasowała tutaj do podjętego tematu.
Montaż jest trochę... specyficzny, ale w sumie chyba we wszystkich filmach von Triera tak jakby chałupniczo to wygląda. Mi to jakoś bardzo nie przeszkadzało.
Podział na rozdziały jest fajny, bo z jednej strony nawiązuje trochę do podziału na akty w teatrze, a z drugiej bardzo dobrze dzieli rozwój sytuacji na części. Do tego nawiązuje do zawodu Toma, który jest pisarzem, a jego zamierzeniem jest napisanie książki. Co więcej inspiracją stają się właśnie zdarzenia w miasteczku, o którym to Tom zaczyna pisać. Można by zatem stwierdzić, że rozdziały filmu w powodzeniem mogłyby być jednocześnie rozdziałami owej książki. Oczywiście gdyby Tom miał szansę ją dokończyć... Świetnie też zaznaczają kolejne etapu "eksperymentu społecznego", który ma miejsce niejako z inicjatywy Toma.
Wielkim plusem jest dla mnie narrator. No i tu znowu mamy odwołanie do formy twórczości, jaką jest powieść, zatem ładnie to się komponuje z punktem powyżej. Uważam też, że komentarz narratora jest świetny. Uwielbiam jego opisy miasteczka i zmian w nim zachodzących, a szczególnie te komentarze dotyczące obecności bądź też braku wiązów ;p
Fabuła
Poza wymienionym wcześniej podziałem na rozdziały, zaznaczają się też wyraźnie inne podziały. Jeden z nich widzieliśmy już w filmie "Wiosna, lato...", czyli podział na pory roku, w zgodzie z którymi rodzą się zmiany odnośnie sytuacji Grace. Oprócz pór roku uwzględnione są też czynniki pogodowe, jak śnieg, czy kąty padania światła, a wszystko jest pięknie wpisane w fabułę. Do tego mamy czas odmierzany biciem w dzwon. Wszystko oczywiście znowu świetnie pasuje do miejsca, czyli małego miasteczka, w którym życie uzależnione jest od przyrody, czas odmierzany jest porami roku i dnia, a ludzie żyją w ustalonym od lat porządku. Mogłoby się wydawać, że to właśnie taki raj, jaki przyciąga ludzi z miasta. Jak się okazuje nic bardziej mylnego. Tu von Trier sięga po stary motyw małej zamkniętej społeczności, w której pojawia się osoba nie pasująca do niej. Motyw niby stary i przerabiany na setki sposobów, ale w Dogville wydaje się być przedstawiony całkiem na świeżo i potrafi zachwycić.
Kolejnym podziałem, który wspomniałam są przyjazdy kolejnych wizytantów. Najpierw jest to mafia, potem policja z plakatem zaginionej, aż wreszcie z listem gończym. Widać zatem, że z każda kolejną wizytą stawka podnosi się, a z ludzi stopniowo zaczynają wychodzić cechy, o które nikt normalnie prawdopodobnie by ich nie podejrzewał. Co więcej pokazane też jest to, jak wszystko funkcjonuje, gdy jest związane w małą społecznością, w której ludzie są bardzo zależni od siebie.
Podobał mi się na przykład tekst, gdy na początku jedna z kobiet mówi, że nie są gangsterami i wszyscy wydają się być zwykłymi prostymi ludźmi. Ale gdy sytuacja zaognia się, Grace stwierdza "jak gdybym słyszała gangsterów".
Oczywiście "eksperyment" społeczny, to nie jedyna kwestia, bo pod koniec pojawia się jeszcze ciekawa dyskusja pomiędzy ojcem Grace i Grace dotycząca moralności (na straży której tak bardzo chciał stać Tom!), wybaczania, oceniania i usprawiedliwiania ludzkiego postępowania, bądź "większego dobra" i wreszcie różnego typu arogancji. Tu znowu uwielbiam scenę, gdy Grace wychodzi, by jeszcze raz popatrzeć na miasteczko, które w pewnym momencie zostaje obnażone. No i ponownie fajna rola światła i związanego z nim dostrzegania pewnych spraw.
I wreszcie pozostaje kolejna uniwersalna kwestia, czyli co daje nam władza nad innymi i jak można ją wykorzystać. I nie chodzi tylko o Grace i wyrok, jaki wydaje na Dogville, ale właśnie o władzę mieszkańców Dogville, którą mieli nad Grace...
Mamy więc nie jedną, a wiele kwestii moralnych, o których naprawdę można wiele dyskutować i wiele filmów nakręcić. A ja takie filmy właśnie bardzo lubię.
No i tak jeszcze nawiążę do poprzedniego filmu, czy "Drabiny Jakubowej". Widać, że oba filmy podejmują kwestię tego, czy ludzie z natury są źli, czy też nabywają tego na drodze doświadczeń. Z tym, że von Trier stawia to pytanie bez odpowiedzi, podczas, gdy w "Drabinie..." z góry założono, że zło leży w podłożu naszej psychiki.
Zakończenie
Na koniec filmu zaprezentowanych jest parę zdjęć z czasów Wielkiego Kryzysu (ogólnie fajnie, bo akurat czytam grona Gniewu, więc bardzo w temacie). Coś podobnego wiedzieliśmy, jeśli dobrze pamiętam, w Powrocie
Ach i ta nazwa "Dogville", gdzie wszystko zaczyna się i kończy psem, a ludzi zostają porównaniu do psów, choć ostatecznie to te ostatnie zasługują na litość. Jak widać, w filmie wszystko ma znaczenie, nawet takie drobnostki ;p
Cóż... polecam bardzo Dogville i uważam, że to dobry film do klubu, bo każdy powinien go obejrzeć
We are all evil in some form or another, are we not?
Film częściowo spełnił dokładnie moje oczekiwania i był taki jak się spodziewałem, ale na szczęście częściowo mocno mnie zaskoczył.
Bo fajne dekoracje, kostiumy z epoki i świetna muzyka były do przewidzenia.
Ale nie spodziewałem się tak ciekawej historii, opowiedzianej w ten sposób i do tego takich postaci Mozart mnie rozwalał momentami, w sumie spodziewałem się lekko nudnawej biografii wybitnego i jednocześnie nudnego muzyka. Mozart ewidentnie nudny nie był. A tak aktorsko to rozwalał mnie jego śmiech xD
W sumie na maturze ustnej z polskiego mówiłem o Mozarcie i Marszu Tureckim, więc jakiś tam sentyment do niego mam.
Film lepszy na pewno niż się spodziewałem, ale to nie moja bajka, więc solidne 7/10.
Moja wersja miała 3h. Mimo, że film nawet spoko, to jednak jak dla mnie to za długo...
A może w Ravenclawie
Zamieszkać Wam wypadnie
Tam płonie kij w odbycie,
Tam pedziem będziesz snadnie.
Cóż, jak było do przewidzenia, film typowo umbastyczny. Znowu matematyka, znowu grupka nerdów, znowu ciąg Fibonacciego... ;p Tym razem jednak postacie były nieco normalniejsze niż przy x+y, prawdę mówiąc nawet zbyt normalne jak na geniuszy matematycznych
Ze spraw pozamatematycznych: przykre, że prawdziwi geniusze nie mają nieraz możliwości studiowania, bo studia w USA nie tylko są płatne ale i bardzo drogie. Do tego dlaczego nie ma stypendium dla wybitnie zdolnych? Bo tych pieniądze przeznaczone dla studenta w liczbie 1 nie biorę pod uwagę. Medycyna to kierunek przyszłościowy, to nie filozofia, czy inne pierdoły, dlaczego więc nie ma normalnych stypendiów/innego rodzaju dofinansowania dla najlepszych?
Sama konstrukcja fabuły dość prosta, schematyczna. Te jego "nie, przykro mi nie mogę", a potem zjawia się witany jak bohater, którym w końcu się staje itd. itp. jak w większości filmów. Postacie tak samo schematyczne.
No ale w miarę fajny klimat kasyn
6/10
We are all evil in some form or another, are we not?
Ze spraw pozamatematycznych: przykre, że prawdziwi geniusze nie mają nieraz możliwości studiowania, bo studia w USA nie tylko są płatne ale i bardzo drogie. Do tego dlaczego nie ma stypendium dla wybitnie zdolnych? Bo tych pieniądze przeznaczone dla studenta w liczbie 1 nie biorę pod uwagę. Medycyna to kierunek przyszłościowy, to nie filozofia, czy inne pierdoły, dlaczego więc nie ma normalnych stypendiów/innego rodzaju dofinansowania dla najlepszych?
tak trochę zboczę z tematu o filmach, ale co mi tam
Co do płatnych studiów w USA to szczerze powiem, że ja bym też wolał by w Polsce były one płatne. Po pierwsze poprawiło by to jakość studentów bo 90% obiboków nie byłoby stać na studia przez co w większości studiowali by ci co im zależy. Po drugie zwiększyła by się zdecydowanie jakość uczelni gdyż musiały by one konkurować i tym samym podnosić swoje kwalifikacje by przyciągnąć studentów. Co do zaś stypendiów to nie chce mi się wierzyć, że jest ich tak mało jak to napisałaś Arleto. Z własnej, skromnej wiedzy wiem, że duża część studentów na poważnych uczelniach studiuje częściowo dzięki stypendiom i częściowo z własnej kasy. Są też nisko oprocentowane kredyty studenckie czy też zwroty jak się ktoś dobrze uczy czy coś osiągnie(ale to chyba tylko na niektórych uczelniach). Podsumowując lepiej porządnie i z wyrzeczeniami niż byle jak ale "za darmo".
Nie wiem, jak płatne studia miałyby poprawić jakość studentów i zmniejszyć ilość obiboków, skoro właśnie wtedy studiowaliby tylko ci, którym bogaci rodzice odłożyli pieniądze, niezależnie od zdolności i predyspozycji. W co drugim filmie jest mowa o tym, jak to rodzice odkładają swoim dzieciom na studia, kiedy te jeszcze się nawet nie urodziły, co świadczy o niesamowicie wysokich opłatach. To nie są kwoty rzędu jednej czy dwóch wypłat, skoro pieniądze odkładane są zwykle przez kilkanaście lat. Matka Bena też odkładała, ale nie udało jej się odłożyć nawet połowy. Większość zdolnych osób, których rodzice pieniędzy nie mają, jak np główny bohater filmu, po prostu musi się pożegnać z marzeniami o studiach i tyle.
Co do stypendiów, ja nie wiem, jak jest. Odnoszę się do sytuacji przedstawionej w filmie, gdzie jest mowa o jakimś specjalnym stypendium, które może otrzymać tylko jeden student i, jak twierdzi Ben, jest to jedyne wyjście. Drugim okazało się granie w kasynach, więc...
We are all evil in some form or another, are we not?
v6.01.15 © 2003-2005 | Original style by yassineb :: Ported for PHP-Fusion by: 
