Proponuję, żeby każdy kto napisał ową maturę ją tu dodał. Porównamy sobie, pogadamy, skomentujemy.
Czytałem już maturkę jednej osoby i to naprawdę ciekawe doświadczenie poznać zdanie kogoś innego.
TEMAT: Czym był/jest dla Ciebie serial Zagubieni?
Pytanie czym był i nadal jest dla mnie serial Zagubieni jest bardzo trudne. Początkowo myślałem, że nie da się udzielić jednoznacznej, krótkiej i rzeczowej odpowiedzi. Teraz wiem, że się myliłem. LOST dla mnie to pudełko czekoladek.
Produkcję amerykańskiej stacji ABC poznałem dopiero w 2005 roku i od tamtej pory nie mogłem już żyć bez serialu. Z zapartym tchem śledziłem wszystkie odcinki i z niecierpliwością czekałem na nową dawkę wrażeń. Chciałem oglądać wszystkie epizody najszybciej jak to tylko możliwe, po kilka razy. Rzucałem się na nie niczym czekoladoholik na bombonierkę. O tak, nie wątpliwie stałem się nałogowcemr30;
Ważna kwestia to powód, dla którego tak się ze mną stało, a także z milionami ludzi na całym świecie. Rocznie powstaje multum nowych produkcji, ale nie odnoszą takiego sukcesu, nie posiadają tak ogromnej rzeszy fanów. Zagubieni odnieśli sukces z powodu podobieństwa to pudełka czekoladek.
Pierwsze podobieństwo przejawia się w postaciach. J.J Abrams i Damon Lindelof stworzyli różnorodną, niesamowitą i bardzo interesującą plejadę bohaterów. Spotkamy postacie dobre i jasne niczym biała czekolada, złe z dużym dodatkiem kakao i zwykłe, ludzkie z nadzieniem lub likierem. W bombonierce nie wiemy na co trafimy: słodkie, gorzkie, truskawkowe, śmietankower30;, a w serialu przejawia się to w różnych charakterach, poglądach, ale także profesjach czy nawet wyglądzie. Co ważne widz może odczuwać więź z postaciami, a nawet może się z nimi utożsamiać, gdyż są stworzone naturalnie, logicznie i z dużym zróżnicowaniem.
Kolejna upodobnienie to bombonierki to różnorodność epizodów. Koncentrowanie się na wybranej postaci czy postaciach w danym odcinku pozwalało nam poznać dogłębnie wszystkie osoby z szerokiej palety bohaterów. Mogliśmy się dowiedzieć jak żyli przed katastrofą, co robili, jak radzą sobie na Wyspie, a także zobaczyć aktualne wydarzenia z ich punktu widzenia, z ich odczuciami i obawami. Odcinki takie jak rThe Other 48 Daysr1; czy rExposér1; to już istne delicje niczym trufle: oryginalne, rzadkie, wyjątkowo i równie smaczne co tradycyjne łakocie. Akcja na Wyspie i poza nią, w różnych obozach z innymi postaciami, w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, a także w rinnym wymiarzer1; nie pozwala nam się znudzić i przejeść. Ciągła wymiana smaków podtrzymuje pragnienie i chęć dalszej dogłębnej penetracji tematu.
Bombonierka to istna bomba kaloryczna. Nie powinno jeść się jej samotnie, lecz należy dzielić się z innymi. Jest na tyle pyszna, że każdy się skusi i na tyle duża, że można swobodnie się nią cieszyć w większym gronie. Z Zagubionymi jest podobnie. Kolejnymi odcinkami rozkoszowałem się ze znajomymi, rodziną, a także obcymi internautami, którzy dzielą ze mną to wspaniałe upodobanie. Wspólne oglądanie, komentowanie czy próbowanie rozwikłania zagadek to świetna i pochłaniająca zabawa. Część tych spontanicznych znajomości przetrwała, a w moim przypadku jest to forum rmistrz-przetrwaniar1;.
W serialu ważnym aspektem była oryginalność i pomysłowość fabuły. Nigdy wcześniej nie powstało nic tak wspaniałego i obawiam się, że już nigdy nie powstanie. Twórcy chytrze połączyli różne smaki niczym cukiernik-eksperymentator i stworzyli coś całkiem nowego, ale nie będącego kiepskim bublem, lecz wykwintnym rarytasem.
Chwaliłem już postacie, ale słowa uznania należą się również aktorom. I tu również mamy całą galerię osobowości. Ludzie Ci są kompletnie inni pod względem wyglądu, sposobów gry aktorskiej, dorobku życiowego, przebiegu dotychczasowej kariery. Bez wątpienia wszyscy są świetni, są idealnie dobranymi czekoladkami do najwspanialszej bombonierki LOST. Na wyróżnienie zasługuje pralinka robiąca niezapomniane Jackfacer17;y, która wystarczyłaby do wykreowania kilku kompozycji cukierniczych.
Serial w zdecydowanej większości kręcony był we wspaniałej hawajskiej scenerii. Widoki są iście wspaniałe, chyba nie istnieje osoba, której by się to nie podobało. Każdy woli zjeść coś wspaniały deser w miłej atmosferze, a nie w brudzie, ciasnocie i smrodzie.
Chwaliłem już twórców, postacie, aktorów, fabułę, scenerię i epizody. Nadszedł czas na wszystko i wszystkich innych jeszcze nie wymienionych. Mistrzowska muzyka, wspaniałe kostiumy, świetne rekwizytyr30; Mógłbym tak wymieniać bez końca. O wyjątkowości serialu stanowi wybitność wszystkich pracowników. Każdy jest wybitny w swej dziedzinie r11; niczym najdroższa szwajcarska czekoladka.
Serial Zagubieni to dla mnie pudełko czekoladek. Uwielbiam je i nie mam zamiaru przejść na dietę. Chciałbym trwać z tą produkcją, aż do śmierci. Marzę by w przyszłości pokazać LOST swym dzieciom i wnukom. Będę serwował kolejne odcinki wraz z łakociami, a dzieciaczki będą krzyczeć: rMamo, mamo! Zabierz nas do dziadka. Musimy obejrzeć co teraz zrobi Hurley! I będą czekoladkir30; A nie wiesz kogo wybierze Kate?r1; Serial ten jest tak wyjątkowy, oryginalny i zróżnicowany, że każdy znajdzie w nim plusy, wszyscy zobaczą w nim coś odpowiedniego dla siebie. Wszyscy się uzależnią, wszyscy będą prosić o jeszcze jedną czekoladkę.
A może w Ravenclawie
Zamieszkać Wam wypadnie
Tam płonie kij w odbycie,
Tam pedziem będziesz snadnie.
Moja... Oj, zdecydowanie nie jestem z niej zadowolona. A slowami o Was się nie cieszcie, są mocno przesłodzone.
Matura z LOST
Luźne rozważania użytkowniczki pierny.
Drogi czytelniku,
na pewno kiedyś zadałeś sobie pytanie: rco by było, gdyby...?r1;. Niejednorkotnie w życiu spotykamy się z momentami, w których prędzej czy później to zapytanie musi paść. rCo by było, gdybym mieszkał w innym kraju?r1;, r...gdybym wybrał inną szkołę?r1;, r...gdybym rozumiał matematykę?r1;. Natomiast ja najczęściej zastanawiam się nad kilkoma pytaniami, które tematycznie łączą się w jedną, spójną całość.
Co by było, gdybym nigdy nie zaczęła oglądać serialu rLOST: Zagubienir1;? Zacznijmy ode mnie i mojej historii zetknięcia się z lotem 815.
Piętnastoletnia, pyskata, pryszczata pierna. Jak rozpoznać mnie na ulicy? Jeśli gdzieś w tłumie migną Ci czerwone glany, spodnie w kratkę i blond warkoczyki, możesz być prawie pewien, że to ja. Jeśli chcesz porozmawiać, ale ciągle masz wątpliwości, czy stoisz przed właściwą osobą, koniecznie zerknij na moją koszulkę. Bardzo prawdopodobny jest fakt, że będzie ona koloru czarnego. W dziwnych, białych kreskach fani LOST rozpoznają logo jednej ze stacji DHARMY. Jeśli to czytasz, niewątpliwie jesteś jednym z nas, więc chętnie przystanę, by opowiedzieć Ci historię mojego dorastania, które zaczęło się mniej-więcej w czasie, gdy pierwszy raz Telewizja Polska puściła w wieczornej ramówce serial, który na dobre odmienił moje życie.
Jedenastolatka, którą wtedy byłam, dzieliła swój pokój ze starszym bratem. Łakomie czekałam na rlostowe dnir1;. Brat zasiadał wtedy przed telewizorem, a ja bez przeszkód mogłam siedzieć przy komputerze, który w inne dni był przez niego okupowany. Odwracając się czasem w stronę TV miałam wrażenie, że serial nie spodoba mi się w ogóle. Gdyby ktoś wtedy powiedział mi, że w niedługim czasie stanie się on moją największą fascynacją, parsknęłabym śmiechem. Pewnego dnia wyłączyli nam Internet- jakiś remont w głównej siedzibie. Z nudów usiadłam obok brata, posoliłam pop-corn, przetarłam szkiełka okularów, zapatrzyłam w ekran telewizora i... zakochałam się. Tak, jak jeszcze nigdy w żadnym innym serialu. Urzekły mnie historie postaci, wielowątkowa fabuła, zagadki. Kilka odcinków później w wyszukiwarkę internetową wklepałam hasło: rciekawostki o Zagubionychr1; i trafiłam na moje pierwsze forum internetowe.
Czasem zastanawiam się, co by było, gdybym nie znalazła tej strony. Całkiem niedawno jedna z moich przyjaciółek zaczęła oglądać serial. Podoba jej się, ale: rnie jest jakoś rewelacyjnie, z Twoich opowieści wynikało, że będzie o wiele fajniejszy!r1;. Kilka dni nurtowało mnie to stwierdzenie i wreszcie doszłam do tego, dlaczego tak jest. Serial to jedno, ale jego interpretacja- drugie. Forum, na które trafiłam, pozwoliło mi wiele zrozumieć. Wspólnie z użytkownikami rozprawialiśmy godzinami o każdym odcinku. Rozkładaliśmy go na czynniki pierwsze i komentowaliśmy każdy gest, słowo i zagadnienie. Powstawały ciekawe teorie; łapczywie wyłapywaliśmy każdy szczegół, który mógł pomóc w rozwikłaniu zagadek i tajemnic, którymi LOST jest przesycony. Często posty o odcinku były tak długie, że swą objętością przewyższały scenariusze. Forum sprawiało, że każdy epizod odbierało się z mocą o wiele większą.
Poznałam tam wspaniałych ludzi. Ich hasła zwalały z nóg. Byli specyficzni, ale pasowało mi to i z dnia na dzień coraz bardziej łączyłam się zarówno z nimi, jak i z serialem. Niedługo minie czwarty rok wśród nich, a ciągle z przyjemnością loguję się i czytam, co mają do powiedzenia.
Wśród tych ludzi znalazłam chłopaka, którego spokojnie mogę nazwać najfajniejszą osobą poznaną przez sieć. Pewnie go znacie, nosi dźwięczne imię Tomek i mieszka na północy naszego kraju.
Czasem zastanawiam się, co by było, gdybym go nie poznała. Pamiętam doskonale naszą pierwszą konwersację na gg. Prosiłam go o podanie linków do jakiegoś odcinka. Podał. Zaczęliśmy pisać. Od tego dnia jest za nami już z milion takich rozmów, a rozmazane literki na klawiaturze są w dużej mierze Jego sprawką. On też pogłębiał moją miłość do serialu. Za czasów piątego i szóstego sezonu w dni, w których odcinek zaczął krążyć po sieci, często rano dostawałam od niego smsy: rDzisiaj LOST!r1; albo rSą już napisy, wracaj szybko do domu!r1;. Zawsze to z nim pierwszym dyskutowałam o odcinku i Jego opinia liczyła się dla mnie najbardziej. Bardzo zapadła mi w pamięć jedna sytuacja, związana z Nim: po finale serialu wiedziałam, że uronię choć jedną łzę. 23 maja 2010 roku był dla mnie ważny z dwóch powodów: był to dzień moich kolejnych urodzin i dzień, w którym puszczono ostatni odcinek rZagubionychr1;. Mogę wręcz powiedzieć, że był to dla mnie rodzaj końca pewnej epoki. Tymczasem obejrzałam finał i... nic. Zero łez. Twarz moja też ponoć nie wyrażała wtedy żadnych emocji. Łzy poleciały dopiero o godzinie 23:25:05, kiedy otrzymałam od Niego sms o treści: rKurcze, to... koniec.r1;. Przepłakałam całą noc, gdy dotarł do mnie sens tych słów. Do szkoły poszłam z napuchniętymi policzkami i trafiłam do szkolnego pedagoga, któremu uczniowie zgłosili moje niepokojące zachowanie. Tej nocy po raz ostatni śnił mi się serial.
Za czasów sezonu piątego miewałam sny o LOST prawie każdej nocy, poprzedzającej odcinek. Pamiętam te dziwne scenariusze, które tworzyły się wtedy w mojej głowie. Jacob odbierający poród Danielle, chudy Hugo, Locke na różowym wózku. Czasem rano budziłam się z dreszczami emocji na całym ciele, często z emocji płakałam przez sen- takie wrażenie wywierały na mnie odcinki przez te kilka lat. Wszystko jednak umilkło właśnie z tym smsem. Czekałam cierpliwie na jeszcze jedną TAKĄ noc. Do dnia dzisiejszego jednak nie nadeszła, ale mam nieodparte wrażenie, że kiedyś jeszcze przyjdą podobne czasy. Między innymi również dzięki Tomaszowi rozpoczęłam swoją działalność na forum Mistrzów Przetrwania.
Czasem zastanawiam się, co by było, gdybym tam nie trafiła. MP to społeczność ludzi, którzy tworzą swoją własną rzeczywistość w świecie Internetu. Typowe RPG- Mistrzowie wyobrażają sobie siebie na lostowej wyspie i pisząc posty, kreują nowe oblicza zagubionego świata. Potrafię godzinami siedzieć na tym forum z ludźmi, bez których teraz nie wyobrażam sobie internetowego życia. Mogę chyba powiedzieć nawet cicho, że jestem od nich leciutko uzależniona... Zawsze poprawiają mi humor, pomagają w odrabianiu zadań domowych i są rewelacyjną odskocznią od codziennego życia. Wkręciłam się w nich błyskawicznie i jestem już z nimi osiem miesięcy. Niejednokrotnie potrafię przesiadywać z nimi godzinami na chacie, raz nawet zarwaliśmy nockę. Czasem potrafię zrezygnować z wyjścia do kina czy na spacer, bo w MP coś się dzieje i wiem, że nie mogę tego ominąć.
Czasem zadaję sobie pytanie: czym jest dla mnie rLOSTr1;?? Nie umiem porównać go do niczego, bo z drugim takim zjawiskiem nie miałam do czynienia. LOST jest dla mnie koszulką z Łabędziem na piersi, jest plakatem na ścianie, jest numerkami r4 8 15 16 23 42r1;, wypisanymi na tyłach zeszytu do biologii. LOST to masa ciepłych wspomnień, to ludzie, których poznałam dzięki niemu, to obskubane rękawy swetrów, gdy denerwowałam się podczas oglądania. rLOST: Zagubienir1; to nie tylko serial. To cudowna ćwiartka mojego życia. Mój charakter, kształtowany podczas oglądania. Ja.
Życzę Ci, drogi czytelniku, byś znalazł w czymś taką siłę i moc jaką ja odnalazłam w rZagubionychr1;. Bo nie ma nic wspanialszego od znalezienia swojej stałej- moją niewątpliwie jest i będzie ten serial. A zaczęło się przecież tak niewinnie...
Umba twoje porównania do czekoladek są świetne, agusi Matura to samo. Przeczytałam je dwa razy i wydają mi się naprawdę dobre.
PS: Podzielicie się nagrodami??
Otherwoman napisał/a:
Musze was zmartwić, ale ponieważ konkurs nie jest organizowany przez z24, to raczej nie będzie do wygrania rocznego zapasu shitu jacka
Otherwoman 04/10/2024 11:29 Dziś opowiadam mojej mamie o tym jak wczoraj pomagałam ratować rannego gołębia i w tym momencie gołąb pierdutnął o szybę tak, że został na niej rozmazany ślad...
Otherwoman 04/10/2024 11:26 Kurcze, miałam dziś sytuację iście lostowa. Akurat wczoraj oglądałam odcinek Special, gdzie Walt gadał o ptakach i wtedy ptak rozbił się o szybę.
v6.01.15 © 2003-2005 | Original style by yassineb :: Ported for PHP-Fusion by: 
