Zaczynam od dupy strony, żeby być na czasie, bo jak zacznę od tych najstarszych filmów, to potem nie zdążę z tymi najnowszymi i będę tkwił wyobcowany w niekończącym się pościgu. A tego nie chcę. Rozumiecie? Tak.

Tak więc... O TRHPS słyszałem już od dawna i jest to dzieło, które tak czy siak prędzej czy później bym obejrzał. Mimo, że nie lubię musicali (bo nie lubię). Film niestety nie zrobił na mnie takiego wrażenie na jakie liczyłem. To co mi się podobało to bardziej oderwane pojedyncze sceny, niż całość. Na plus przede wszystkim zapadający w pamięć Tim Curry oraz soundtrack, w szczególności sekwencja otwierająca z rewelacyjnym "Science Fiction/Double Feature". Zresztą soundtrack jest najmocniejszym elementem tego filmu, dlatego że pasuje do całego klimatu i dlatego że same piosenki są co najmniej dobre. Niestety film jest dla mnie zbyt przeładowany tym całym kiczem, przez co męczący. W dodatku za dużo tutaj musicalu w musicalu, co powoduje, że po pewnym czasie nawet te fajne glamowe kawałki "oglądane" na ekranie zaczęły być dla mnie nużące.

Niestety jestem osobą, która zazwyczaj (bo są i wyjątki!) stawia wyżej treść niż formę, a i na tym polu niewiele się doszukałem. Niby coś tu się dzieje, są różne wątki ale każdy z nich zostaje ledwie naszkicowany, by zaraz potem gdzieś przepaść. Przez co cała historia nie jest zbyt interesująca. Rozmywa się. Taki trochę cyrk dla samego cyrku. Jeden powie "przerost formy na treścią", a ktoś inny "zwycięstwo formy nad treścią". I tak naprawdę nikt do końca nie ma racji. Bo nie da się ukryć i widać to gołym okiem, że ta cała glamowo-groteskowo-absurdalna (można dodać jeszcze kilka przymiotników) konwencja jest bezwstydnie zamierzona.

Myślę, że kultowość "The Rocky Horror Picture Show" opiera się na podobnych zasadach jak kultowość innych tego typu dzieł tj. "Martwica mózgu", "Martwe zło", "Teksańska masakra piłą mechaniczną" itd., w których panuje prosta reguła: forma>treść i są to zasady opierające się na czysto subiektywnych, czasem infantylnych odczuciach. Albo się to lubi albo nie. Walka na argumenty nie ma sensu. Ja np. nie do końca rozumiem fenomen "Martwicy mózgu", ale z kolei "Teksańską masakrę..." uważam za najlepszy slasher w historii kina.

Po za tym, film jest oczywiście bardzo wpływowy bo został nakręcony w połowie lat 70. a wygląda bardziej jak lata 80. w pigułce, co z pewnością jest jego niezaprzeczalną wartością. Z tego co wiem to ma nawet swoich wyznawców i do dziś jest puszczany w kinach w USA

Reasumując: powiedziałbym, że jestem rozczarowany (?), ale z drugiej strony czego innego mógłbym się spodziewać po glamowym musicalu jeśli nie glamowego musicalu? Tak więc 5/10 i ani słowa więcej