Flaku napisał/a:
Chyba to zdanie z 5 razy czytałem, najpierw szukałem błędów w pisowni, które mogłyby wypaczyć sens, a potem ironii xDDD

ps. nawet za czasów jak byłem kucem korwina to nie miałem takich poglądów lol

panda napisał/a:


znalazlam to i jakos zupelnie nie zdziwil mnie okres, kiedy to pisalam r11; jakos miedzy 2 liceum a okolicami moich matur bylam prawie zapisana do jakiejs mlodziezowki gowina i wierzylam w te plody na bilbordach.

Słuchał ktoś?

Flaku napisał/a:
W ogóle zauważyłem, że zanim nasz muzyczny klub upadł Faraday zdążył polecić Teens of Denial od Car Seat Headrest. Czemu o tym wspominam? A bo niedawno zespół ten wydał nową wersję swojego albumu Twin Fantasy z 2011 roku, która obecnie jest top1 w 2018 na RYM

Płyta zaciekawiła mnie z kilku powodów.

Po pierwsze - myślałem, że indie rock skończył się 10 lat temu, więc taki album wśród jakichś awangardowych hip-hopów i tysiąca odmian elektroniki, nawet trochę nie pasuje. Oczywiście dopiero jest kwiecień, więc pewnie jeszcze zleci, ale i tak zaskok.

Po drugie - okładka <3

Po trzecie - płyta z 2011 o tym samym tytule, z tymi samymi utworami, ale z innymi gatunkami: lofi-indie zamiast indie rock. Czyli tylko remake? Niby tak, ale nie do końca. Jak się okazuje, nie była to koncepcja artystyczna, ale po prostu brak kasy - koleś nagrał ją w wieku 19 lat i wydał własnym nakładem. Płyta miała od początku brzmieć tak jak w nowej wersji.

A sam zawartość świetna moim zdaniem. Buntownicze, nastolatkowe, "przybrudzone", czyli coś do czego generalnie mam słabość. Szczególnie jeśli jest to zrobione ciekawie i z pomysłem, jak tu. Jest tam trochę The Strokes, trochę Sonic Youth, jakiś Pavement... Jeszcze do niego będę wracał nie raz, jeszcze będę odkrywał. Myślę, że jest tam sporo do odszukania. Może kiedyś napiszę tu jakąś recenzję. Cenie rzeczy szczere i zrobione z potrzeby.

Pierwotnej wersji jeszcze nie słuchałem. Tylko urywki. Ale jeśli chodzi o różnicę to ten cytat z pewnością ją oddaje:

Wejście w swoje buty nastolatka i udanie się do bolesnych miejsc nie było łatwe. To są teksty, których nie mógł napisać na nowo. Szczególnie tych smutnych piosenek, które postrzega za kamień u szyi. Ale nawet nosząc ciężar młodszego, zranionego Willa, idzie do przodu. Dorasta. Delikatnie zmienia piosenki, które tak bardzo kochamy. W finałowych momentach płyty, gdy przeprasza przyszłych nas, jest więcej przebaczenia niż furii. Jak mówi Will, na tym polega największa różnica między starym a nowym. Nie widzi już swojej historii w tragicznych barwach. Nie jest już sam.

Inspirująca historia, która zaczęła się 7 lat temu i kończy teraz

Słuchał ktoś?