Lion. Droga do domu Cóż, film niezły, przyjemnie się ogląda, szczególnie jeśli chodzi o walory estetyczne: naprawdę dobre zdjęcia oraz świetna muzyka, która jest najmocniejszym punktem całości i nie zdziwię się (a nawet ucieszę) jeśli dostanie Oscara w tej kategorii. Aktorsko też dobrze. Nie ma się co czepiać, choć nie są to raczej oscarowe role (albo bardziej nie są to oscarowe postacie). Po za tym film ma swoje momenty. Na scenie spotkania z matką nawet się wzruszyłem.

Jest jednak trochę minusów. Film mniej więcej od połowy (czyli od pojawienia się Deva Patela) zaczyna uderzać w zbyt melodramatyczne tony. Nagminnie forsowane flashbacki nie były potrzebne. W zasadzie wystarczyłyby tylko w końcowej scenie gdy Saroo odnajduje swoją wioskę w googlach. Film jedzie na tanich ckliwościach i dość dużych uproszczeniach. Najsłabiej chyba wypadła "przemiana" bohatera, który pod wpływem ciasteczek nagle przypomina sobie o rodzinie, z miejsca olewa swoje hotelarstwo i pogrąża się w lekturze Google Earth. Nie przeszkadzałoby to aż tak bardzo gdyby zostało zrobione odrobinę subtelniej, a tu mamy sytuację gdzie Saroo z super fajnego kolesia nagle zamienia się w żula przesiadującego całe dnie przed mapami. Wątek z dziewczyną jakiś taki średni. Musieli się rozstawać? Nie mogła mu nie wiem... pomóc? "Wizja" Nicole również pachnie taniością. Oczywiście można powiedzieć, że się czepiam, ale ja bym chciał, żeby to zostało opowiedziane NORMALNIE. No ale wtedy nie byłoby takie efektowne. Nie mielibyśmy sceny kłótni na ulicy oraz monologu płaczącej Kidman (za który najpewniej dostała nominację). Fajnie byłoby gdyby film był bardziej wiarygodny psychologicznie, tym bardziej, że sam proces poszukiwań zostaje tutaj zepchnięty na drugi plan.

Trzeba jednak Lionowi oddać to co jego (patrz wyżej). Film był w sumie dokładnie taki jak przewidywałem, więc nie zaskoczył mnie ani pozytywnie ani negatywnie (no może poza stroną techniczną, która nie spodziewałem się, że będzie aż tak dobra). Problem z Lionem jest dokładnie taki sam jak z większością tego typu filmów, niby jest dobrze opowiedziany, dobrze zagrany, ale jednak zbyt typowy i zlepiony z klisz przez co trochę nudny (no może dla kogoś o mniejszych wymaganiach względem filmów okaże się arcyciekawy, ale ja mam chyba za wysokie, w końcu ostatnie 10/10 w 2011 roku xD). W dodatku ja mam jeszcze to upośledzenie, że oglądam filmy pod ocenianie, ale nie dla czystej przyjemności. Nie wiem tylko za co nominacja za scenariusz? Dialogi faktycznie momentami, jak to określiła panda ssały. Mimo wszystko film oceniam pozytywnie, czyli 6/10

Sam wątek główny jest spoko. Nie kwestionuję ani tej historii, ani bohatera. Garfield w roli prawiczka początkowo trochę mnie drażnił, ale potem przyzwyczaiłem się do niego i nawet polubiłem. Na pewno fajne w tej postaci było to, że był po prostu inny, a nawet otwarcie przyznawał, że nie jest normalny. Plus całość ma chwalebne przesłanie, bo nie tyle jest to apoteoza wiary jako takiej ale generalnie szacunku do odmienności i nie-swoich przekonań. Także mogłoby to być wybitne dzieło, ale nie jest, bo ma mnóstwo wad i nie wytrzymuje porównania z klasykami kina wojennego. Film ma trochę dziwną formę, bo z jednej strony niby jest ta brutalność, wywalone flaki (heh), szczury jedzące ciała itp. ale wszystko to jest taki ładne, kolorowe, wystylizowane i ogólnie brakuje temu jakiejś takiej surowości. Niby jest tak, bo Gibson chcę o tym opowiadać w uduchowionych sposób, ale robi to zbyt grubymi krechami i zbyt nachalnie, co chwilę mamy jakieś nawiązania do religii, a na końcu główny bohater już jest praktycznie Jezusem (na fw ktoś wspomniał że Doss był skromy i pytanie czy faktycznie chciałby, żeby tak o nim opowiadać). Na pewno druga część filmu na froncie jest dużo lepsza, bo pierwsza była delikatnie mówiąc średnia. Na początku jakieś tanie coming-of-age, a potem pobyt w obozie ćwiczeniowym, który wyglądał trochę jak... parodia Full Metal Jacket (niestety niezbyt śmieszna). Kolejny problem filmu, to tradycyjnie uproszczony obraz rzeczywistości, podział na dobrych amerykanów i złych żółtków, a uosabianie Japończyków z szatanem to już lekka przesada (szczególnie w kontekście akurat tej historii). Było też kilka pojebanych scen, np. ta z kopaniem granatu w locie, ale nie wnikam, bo gdzieś przeczytałem, że podobno wydarzyła się naprawdę. Zresztą całości w jakiś sposób broni etykietka filmu na faktach, więc nie będę się czepiał realizmu, a bardziej ogólnej wymowy. Film ostatecznie jednak złapał mnie w swoje propagandowo-ckliwe macki, więc daję słabe 6. Właściwe to już nawet Lion mi się bardziej podobał, bo tam były momenty nawet na 7, a tutaj wahałem się jedynie między 5, a 6. Jak się wkurwię to może obniżę, ale póki co zostaje 6.

Mam tylko nadzieję, że przypadkiem nie wygra głównej nagrody, bo to by znowu oznaczało Oscara za temat, a nie film. Pocieszające może być to, żeby chyba są małe szanse na to, bo żeby wygrać za najlepszy film wcześniej ktoś z dwójki Garfield lub Gibson musieliby dostać nagrodę, a Gibson raczej przegra z Chazellem, a Garfield pewnie z Affleckiem (chociaż jeszcze go w akcji nie widziałem)