No trochę mi zeszło, ale lepiej późno niż wcale. Film obejrzałem jednak nie przez klub (xD) ale bardziej przy okazji zapoznawania się z twórczością Ki-duk Kima. Mówiąc krótko, jeden z najlepszych filmów w klubie. Całość jest wyjątkowo uduchowiona i sensualna oraz fascynująca pod różnymi aspektami. Od samego przedstawienia życia mnichów, co już samo w sobie jest interesujące dla zblazowanego europejczyka takiego jak ja, po ciekawie zarysowane relacje między ludźmi, w tym szczególnie relacji na linii pary młodych zakochanych, która odbywa się prawie bez słów. Wciąż widziałem niewiele azjatyckich filmów, ale ciągle natykam się na tego typu zabiegi. W "Pustym domu" (póki co jedynym innym filmie Kima, który widziałem) było to fajnie ukazane, bo tam zostało doprowadzone do granicy, gdyż bohaterowie ani razu się do siebie nie odezwali, a z drugiej strony strony w innych relacjach gdzie było dużo paplania ludzie nie mogli się ze sobą porozumieć. No i oczywiście nie sposób nie wspomnieć o Tsaiu, który w swoich filmach również stara się maksymalnie ograniczyć dialogi, choć u niego bardziej to służy ukazaniu alienacji bohaterów, a Kim trochę odwrotnie stara się podkreślić zaletę ciszy jako sposobu na uspokojenie wewnętrzne i co za tym idzie paradoksalnie lepsze zrozumienie z innymi. Jednak sam zabieg bezsłownych relacji się powtarza, co też jest pewnego rodzaju polemiką z bardziej mainstreamowym kinem gdzie jest dużo gadania, a często niewiele z tego wynika. Druga ciekawa relacja w tym filmie to ta pomiędzy światem zewnętrznym, który postrzegany jest jako miejsce zła i cierpienia, a światem mnichów, który z kolei możemy traktować jako swoisty azyl, miejsce ucieczki od problemów, a w końcu miejsce pokuty czy też kary (jak np. kobieta, która porzuciła dziecko). W obu tych filmach, czyli "Wiosna, lato..." i "Pusty domu" widać podobieństwo pod względem pewnego rodzaju próby kontestowania przez reżysera powszechnie rozumianego świata. W tym drugim rolę buntowników przyjmuje para głównych bohaterów, a tutaj cały ten przedstawiony świat buddyzmu. Po za tym mamy jeszcze oczywiście relację natura-człowiek, różnorodną symbolikę i ogólną próbę uchwycenia ludzkiej egzystencji. Film o dziwo jest nawet interesujący pod względem fabularnym, ale to oczywiście tylko dodatek, bo całość należy czytać metaforycznie, jako właśnie taką historię o życiu, od narodzin po śmierć. Pojawia się tutaj też fascynujący wątek powtarzalności życia, zamkniętego kręgu, co przypomniało mi nieco Bela Tarra, choć jest to wykorzystane w innym kontekście, bo u Kima chodzi o aspekt duchowy i reinkarnację, a u Tarra o ukazanie ludzkiej marności. Mimo to sam aspekt kręgu, powtarzalności, może nie tyle życia, co choćby konkretnych czynności, czy ogólniej ujmując miłości, cierpienia, śmierci, narodzin jest nieco zbieżny nawet w tak odmiennych poetykach czyli uduchowionego Kima i nihilistycznego Tarra. Ale wracając już do samego filmu, całość jest dodatkowo okraszona świetnymi zdjęciami pięknych krajobrazów i jeszcze lepszą muzyką. Kim w niezwykle kameralny sposób, bo przy wykorzystaniu zaledwie lasu i domku na jeziorze sprzedaje nam historię o naszej egzystencji, co doceniam choćby w porównaniu z epickim "Drzewem życia", które jawi się przy tym jako przedobrzona i nieco banalna opowiastka zrobiona przez zakochanego w sobie faceta (wybacz Terry). No więc niestety nie pojmuję jak można takiemu filmowi wystawić ocenę typu 4, ale jako że staram się od pewnego czasu możliwie ograniczać komentowanie ocen innych osób, to na tym poprzestanę Dodam, że ostatnio co raz bardziej zaczynam się fascynować dalekowschodnią kulturą. Męczy mnie już ten głośny i nudny świat, więc chyba udało mi się znaleźć ujście w tego typu kameralnym i wyciszonym kinie. Wszystko zaczęło się od naszego ulubieńca Tsaia, którego twórczość zacząłem poznawać jakieś pół roku temu, a takie filmy jak ten powyższy tylko tę fascynację będą zapewne pogłębiać. Także ode mnie 9/10