Forum Dyskusyjne: HydePark - Wywiady Pandy

Po ciele blondynki przeszedł ciepły dreszcz. Czuła się jak dziecko zaraz po porodzie- niepewne i rozpłakane, lecz czujące obok siebie matczyną pierś; szczęśliwe, że w końcu wyszło an zewnątrz. Z oczu Leslie pociekły dwie gorące łzy radości. Jeszcze nie wiedziała, co się dzieje, gdzie jest... Czuła tylko zapierającą dech w piersiach radość. Świat jest piękny dla nowo narodzonych. Otworzyła szeroko oczy. Nad sobą widziała daleki, kamienny sufit. Gdzieś z głębi mrocznego korytarza wionął wiatr. Czuła go... mocniej niż zwykle, pewniej, jakby Stwórca ulepił ją na nowo, kilkakrotnie wyostrzając zmysły. Usłyszała znajomy głos ukochanego, który teraz brzmiał znacznie przyjemniej, wręcz otulał słuchającego swoją barwą.
Wymruczała po hebrajsku coś w rodzaju "jak dobrze". Wyrażanie uczuć w tym języku szło jej o wiele lepiej.
Usiadła. jednocześnie ze zdziwieniem odnotowała fakt, że jest całkiem mokra! Rozejrzała się dookoła. Pytająco spojrzała na Dogena i Lennona. Bryanowi podarowała szeroki uśmiech z rodzaju tych uspokajających. Już dobrze...

Ashley stała przez kilka sekund bez ruchu, jakby coś ją sparaliżowało. Nagle zostali okrążeni, a połowa agresorów uciekła w popłochu, zostawiając ich na pastwę losu. Ukryła się szybko za pobliskim drzewem, naciągnęła maskę na twarz, załadowała strzelbę i strzeliła do jednego z dharmozjadów. Niecelnie. Profesorek wykorzystał okazję i strzelił do niej, trafiając prosto w lewy bark. Ashley stęknęła z bólu. Kurwa ! - krzyknęła i ze złością zabiła napastnika, trafiając go prosto w pierś. Podbiegła do martwego dharmowca, obrywając mu jeden z rękawów. Zrobiła sobie opaskę na rękę, by zatamować krwawienie. Ból w ręce zaczął mocno pulsować, Ashley już dawno nie czuła takiego bólu i strachu. Nagle usłyszała za sobą czyjeś kroki. Odwróciła się. Celował do niej jeden z tych dharmowskich psów. Ashley stała na przeciw go, wpatrując mu się w oczy. Uśmiechnęła się szyderczo, szybkim ruchem wyjęła nóż z buta, zrobiła przewrót. Mężczyzna próbował strzelać na darmo, jednak było już za późno. Nóż blondynki był wbity w jego szyję. Dharmowiec padł martwy, Ashley wyciągnęła nóż i zaczęła wycierać go z krwi o pobliskie liście. Ciekawe co się dzieje z innymi...żyją czy nie. Teraz to się nie liczyło. Blondynka najpierw musiała martwić się o siebie.

To się działo za szybko. Słyszała gdzieś w oddali strzały, wybuchy i niepokojące odgłosy. Dźwięk z megafonów roznosił się jeszcze przez kilkanaście dobrych minut, które wydawały jej się nieskończonością. Powoli docierało do niej co się stało. "Agresorzy" zaatakowali, to było pewne. Serce biło jej szybciej, a niepokój ogarnął ją w jakiś dziwny sposób. Była w centrum wydarzeń, a tak naprawdę nie miała pojęcia co się dzieje, o co rozchodzi się cała "wojna". Nie miała pojęcia jakie obrać stanowisko. Gdyby nie to, że poznała Howarda, to zapewne schowałaby się teraz w bezpiecznym miejscu i miała wszystko gdzieś. Tym razem czuła pewne zobowiązania co do inicjatywy, co do projektu, który znaczył dla niej teraz dużo więcej niż zwykłe założenia naukowe.
Chciała tam być, odeprzeć ich atak, mieć pewność, że Barnett wyjdzie z całej szamotaniny cało, ale... No: ale. Skąd wziąć broń? Jak się nią posługiwać?
Zauważyła Elenę i tego matematyka, ćwiczących strzelanie. Dołączyła szybko do nich, odebrała zapasową broń i popędziła za rudowłosą.

Lil dołączyła do naszych ćwiczeń, po chwili jeden z pracowników powiedział nam jakie mamy możliwości pracy na najbliższy czas i Lil poszła za więźniem.
-Ja chyba jednak spróbuję pogadać z tym jakimś agresorem. Powiedzmy to wprost, strzelam jak ślepa 90-latka. W Strzale bym tylko przeszkadzał, jakby ktoś nas zaatakował spanikowałbym i wystrzelał swoich jak kaczki... A przesłuchanie to co innego. Dwoje rozsądnych ludzi zawsze się dogada.
Ciekawiło mnie gdzie trzymają tego więźnia i kto jeszcze będzie brał udział w rozmowie. Zostawiłem Elenę i pobiegłem za Lil. Nie dogoniłem jej, ale widziałem jak wchodzi do jakiegoś budynku. W środku był więzień, 2 bezimiennych dla mnie pracowników DHARMY i Lil siedząca samotnie.
- Też wybrałem przesłuchanie. Strzelanie jest nie dla mnie.

Przyjemne sączenie kawy przed domem szybko skończyło się. Ubrana w krótkie spodenki i podkoszulek z wypukłym napisem "Gianna Wasikovsky, Stacja laska" po wiadomości nadanej z megafonu, zostałam siłą wręcz wciągnięta do przejeżdżającego samochodu. Męskie ręce złapały mnie w pasie i usadowiły na miejscu pasażera, zanim nawet zdążyłam połknąć ciecz w buzi. Ze zdenerwowaniem wyplułam ją na ziemię auta i wrzasnęłam:
-Gdzie Wy mnie wieziecie?!
Odpowiedzi nie doczekałam się. Samochód mknął tak szybko, że po chwili kręciło mi się w głowie i zbierało na wymioty. Ludzie krzyczeli wokół i słyszałam inne samochody. I nagle... Zrobiło się cicho. Zostałam wyrzucona z pojazdu z taką siłą, że przetoczyłam się kilkakrotnie, zanim usiadłam na glebie. Coś spadło na mój brzuch, a ludzie z auta krzyknęli jeszcze:
-Miejmy nadzieję, że umiesz obsługiwać pistolet! Idź do Perły i zmień jednego z pracujących, jest nam potrzebny w Burzy!
-Jaka kurwa Perła?! I czemu dajecie niewidomej spluwę?!- wrzasnęłam za nimi, jednak ci odjechali już z piskiem opon. Dysząc ze złości, nie miałam pojęcia co zrobić ani w jakim kierunku iść. Zostałam sama.