Suspiria: 8/10

Do tej pory kojarzyłem nazwisko Argento na zasadzie "jakaś legenda horroru, którą trzeba kiedyś poznać", choć nie jest to moje pierwsze zetknięcie z tym reżyserem. Liznąłem nieco jego stylu przy okazji serialu "Mistrzowie horroru", w którym nakręcił jeden odcinek, z tego co pamiętam o jakiejś oszpeconej kobiecie, która uwodziła samotnych facetów, a potem ruchała się z nimi w zamian za pożywienie, którym było ludzkie mięso. Czy jakoś tak, słabo to pamiętam, ale wiem, że mi się podobało. Było trochę gore i dziwnego psychicznego klimatu, także przy okazji polecam Nie mniej jednak filmowej styczności z Argento jeszcze nie miałem. Podobnie z samym gatunkiem giallo, którego jest rzekomo jednym z głównych przedstawicieli. Gatunkiem, którym (cytując wikipedie) są:



Ten właśnie opis potwierdza, że Suspiria typowym giallo na pewno nie jest, z racji tego, że dwa najważniejsze elementy gatunku, którymi można w tym przypadku określić zagadkę kryminalną i brutalne morderstwa, zostają zepchnięte na drugi plan (ta pierwsza ogranicza się do "liczenia kroków", a gore jest raczej mało) na rzecz ogólnej aury niesamowitości i fantastyki, która dominuje tutaj na każdym kroku. Stąd trudno mówić w tym przypadku o kompromisie na który liczył Faraday. Takim byłoby z kolei "Profondo Rosso", które jest typowym giallo i właśnie znacznie się od "Suspiri" różni (myślę, że zdecydowanie bardziej przypadłoby do gustu adiemu).

Ale wracając do tematu, najbardziej w filmie urzekł mnie klimat, na który składają się strona wizualna i ścieżka dźwiękowa, które w połączeniu tworzą niesamowitą atmosferę z pogranicza horroru, baśni i snu. Pod względem wizualnym jest to jeden z lepszym filmów jakie widziałem. Świetna była gra kolorów, o której wspomniał adi, przy czym dla mnie od początku do końca, a nie tylko w taksówce. Podobał mi się fetysz czerwieni (ściany, paznokcie, wino, itp.), w zestawieniu z bielą (fajna scena wylewania wina do umywalki). Niby taka prosta antynomia, ale działa. Muzyka z jednej strony pogłębia nastrój bajkowości, z drugiej (poprzez te szmery i odgłosy w tle) - osaczenia i niepokoju. Efekt końcowy jest naprawdę udany. Dodatkowo pomaga główna aktorka, która jest idealnie dobrana i moim zdaniem świetnie pasuje do roli niewinnej i zagubionej dziewczyny. Całość jest (jak również zauważył adi) skrajnie nierealistyczna, naiwna, groteskowa, a wręcz nielogiczna. Pełno tu jakichś dziwnych symbolicznych scen z nietoperzami, robakami, itp. Jednak to tylko działa na korzyść. Już nie mówię, o tym, że tak miało być (xd), ale ogólnie jakoś to się zazębia i jest formalnie spójne. Inna sprawa, że jest to film o wiedźmach więc chyba ciężko oczekiwać realizmu

Warto też zwrócić uwagę na rok powstania, czyli 77, co świadczy o tym, że Argento musiał mieć niemały wpływ na całe lata 80 skoro już wtedy nakręcił film, który stylistycznie wpisuje się chyba bardziej w następną dekadę. Przy czym tutaj mało jest takiej typowej kiczowatości i groteski lat 80, a więcej bajkowości, co też nie pozostaje bez wpływu na moją wysoką ocenę.

Oczywiście "Suspiria" ma swoje słabsze momenty, jak choćby końcowa scena zabijania wiedźmy, która wydała mi się już zbyt kiczowata oraz ogólnie historia, która mogłaby być bardziej rozbudowana i mniej typowa. Wtedy być może dałbym nawet wyższą ocenę, bo tak jak napisałem, film od strony formalnej robi niesamowite wrażenie, co w połączeniu z genialną fabułą mogłoby dać nawet coś na miarę 9. Jednak tak czy siak świetna rzecz, ale przede wszystkim kino atmosfery, którą albo się kupuje albo nie. Ja kupiłem więc 8/10

PS: Powinien spodobać się Otherwoman z racji baśniowości, która kojarzy się z filmami Burtona
PS2: No i świetny pierwszy wybór Faraday. Oby tak dalej