No cóż, fajny postmodernistyczny film o religii. Podobała mi się szczególnie postać Jezusa, który jest tutaj przedstawiony jako taki fajny koleś, zagubiony, szukający właściwej drogi (najpierw chce kochać, potem niszczyć, a na końcu umierać xd), nie-idealny ale ogólnie starający się robić tak żeby "było dobrze". Można się z taką postacią utożsamić, czego nie da się powiedzieć o większości innych filmów religijnych gdzie Jezus jest raczej przedstawiany jako nadczłowiek. Oczywiście tutaj też czyni cuda (jak choćby rozwalająca scena zamieniania wody w wino xd), ale po za tym dotyczą go te same problemy, co większości innych ludzi. No i też nie do końca rozumiem na czym polega obrazoburczość tego dzieła, bo o ile kościołowi jako instytucji może przeszkadzać z racji nieco odmiennej interpretacji biblii, to zwykłemu widzowi (nawet zagorzałemu katolikowi) powinien się spodobać, bo pomimo pewnej niejednoznaczności Jezus jest tu koniec końców przedstawiony w bardzo dobrym świetle. No ale rozumiem, że dla pozbawionych wyobraźni sztywniaków (jakich na świecie, a szczególnie w tym kraju nie brakuje) jakakolwiek osobista wizja artystyczna oznacza od razu profanację świętości. Wracając do samego filmu, fajna była też wizja alternatywnego życia Jezusa gdyby w ostatniej chwili zwątpił, dzięki której praktycznie do samego końca nie było wiadome w jakim kierunku ten film właściwie zmierza. Na plus też sama obsada, o której nie sposób nie wspomnieć, czyli Dafoe, Keitel i w końcu Bowie. Ten ostatni nieco mnie zawiódł, bo cały film na niego czekałem, a pojawił się tylko przez kilka minut. No trudno. Oczywiście film jest pro-religijny (jako afirmacja czystej wiary, a nie oddawanie czci księżą i rzucanie na tacę), ale jest to przedstawione w takiej nieco luzackiej formie, która mi pasuje, bo też moje podejście do religii jest zdystansowane. Ale oczywiście nie oznacza, że ten film to jakaś komedia, wręcz przeciwnie - to jak najbardziej poważne, filozoficzne dzieło o zgłębianiu ludzkiej natury. Tak właśnie powinna być poruszana w kinie tematyka religijna, zamiast jakichś nudnych adaptacji biblijnych. Ode mnie 8/10

Chyba nie pozostało mi nic innego jak bronić honoru Kurosawy w tym klubie xD Tak też zrobię, bo film oczywiście jest dobry, choć nie ukrywam, że spodziewałem się czegoś więcej. Zacznę od tego, że był to mój pierwszy film tej legendy więc nie byłem do końca pewny z jaką formą przyjdzie mi się mierzyć, ale bardziej optowałem za jakąś przepełnioną symboliką, dziwaczną i metafizyczną rozprawką, a tymczasem dostałem raczej coś w stylu Bergmana tylko z większym rozmachem, dość realistyczne i filozoficzne kino, z elementem teatralnym (co jest oczywiście całkiem logiczne z racji, że film jest adaptacją sztuki Szekspira). Z drugiej strony, stylistycznie i poczuciem humoru przypomina nieco dzieła Jodorowskiego (oczywiście wyłączając ogólną abstrakcję i dziwność tamtych filmów), więc tym bardziej dziwi aż taka rozbieżność w ocenach Otherowoman, choć z racji takiej, a nie innej formy film faktycznie może wydawać nieco nudnawy, szczególnie przy tak długim metrażu. Oczywiście całość na pewno jest dopieszczona warsztatowo, są ładne kostiumy i scenografia, ale z reguły gówno mnie obchodzą takie rzeczy, więc nie będę się tym jarał. No i film podobnie jak "Ostatnie kuszenie..." dotyka problematyki ludzkiej natury, ale tutaj się skupia przede wszystkim na jej słabościach, a nie zaletach. Także pierwsze spotkanie z Kurosawą ogólnie na plus, ale też nie zachwyciło tak jak powinno. Dlaczego? Pomijając samą odrębność kulturową, ja po prostu nie przepadam za monumentalnymi filmami historycznymi i zawsze byłem i będę zwolennikiem bardziej kameralnego kina. Zobaczymy jak pójdą kolejne jego filmy, szczególnie te nie będące adaptacjami Szekspira, bo tutaj było jednak czuć związek z szekspirowskim stylem, który chyba bardziej się sprawdza na scenie niż ekranie. Zastanawiałem się nad daniem ósemki, ale nie będę na siłę naciągał więc 7 (może uda się wyciągnąć ten film z shitów wszechczasów xd)