Łowca jeleni

Świetny film. Jak już pisałem, oglądałem go dobrych kilka lat temu i tak samo jak wtedy zrobił na mnie wrażenie, tak i zrobił dziś. W sumie to nawet pamiętałem trochę zakończenie, ale mimo to dobrze mi się oglądało. I nawet mimo tego, że film jest dość długi, a fabuła raczej ograniczona - można ją w zasadzie streścić w dwóch zdaniach. Jednak nie nuży, co w dużej mierze jest na pewno zasługą świetnej obsady (młoda Meryl Streep, młody Christopher Walken, De Niro - wiadomo, no i Cazale, którego do tej pory znałem tylko z Dog Day Afternoon i który i tym razem pokazał klasę), świetnie zarysowanych relacji między bohaterami i ogólnie świetnego obrazu Ameryki tamtego okresu z wojną w tle. Całość można podzielić na trzy części: przed wojną, w trakcie wojny i po wojnie, które rozkładają się mniej więcej po godzinie i wszystkie trzy są moim zdaniem na podobnym wysokim poziomie. Wątek wojny jest tutaj ukazany chyba w najlepszy możliwy sposób. Nie ma tu oczywiście patosu, bohaterstwa i innych tego typu pierdół, a wojna jest raczej ukazana jako pewnego rodzaju narkotyk, co od razu mi się skojarzyło choćby z niedawnym zwycięzcą Oscarów, czyli The Hurt Locker, który pamiętam, że też mi się podobał, choć na pewno nie był tak dobry jak ten. Jedynie ta scena w chatce gdzie De Niro sam rozstrzelał kilku wietnamczyków zaleciała trochę Rambo, ale można wybaczyć. Nie jest to też raczej typowy film wojenny, samej wojny jest tu max 1/3 filmu, choć oczywiście jest ona obecna w świadomości bohaterów przez cały czas, zarówno wtedy gdy się do niej przygotowują, jak i potem kiedy muszą mierzyć się z jej demonami. Jednak całość skupia się właśnie na samych ludziach, ich namiętnościach, lękach i piętnie jakie odciska na nich wojna. Oczywiście większość filmów wojennych porusza tę problematykę, ale tutaj jest to zrobione w wyjątkowo subtelny sposób, bez nadęcia. Nie jestem raczej jakimś fanem typowego realizmu (a bardziej czegoś z pogranicza realizmu i metafizyki), ale w tym przypadku taka konwencja się sprawdza. Mimo swojej ogólnej surowości film porusza dość mocno, emocje są wygrane nawet w jakichś prostych scenach rozmów w barze, co jest oczywiście w dużej mierze zasługa wyjebanej obsady i scenariusza pozbawionego bełkotu. To chyba najlepszy film wojenny (o ile oczywiście można go tak określić) jaki wdziałem do tej pory, choć chyba nie widziałem ich za wiele. Ale z tych co znam, to na pewno dużo lepszy od moim zdaniem nieco przereklamowanego Plutonu. Lepszy też od Szeregowca Ryana, który mimo wielu atutów (szczególnie wizualnych) w dużej mierze pozostaje głównie laurką dla "wspaniałej" Ameryki. Ale z drugiej strony, przede mną jeszcze Czas Apokalipsy, po którym obiecuje sobie jeszcze więcej niż po Deer Hunter, więc zobaczymy co to będzie. Tymczasem dla Jelenia 9/10. Polecam