Naked

Ojej co to było... Szalony film i ostatecznie jednak świetny, bo to jeden z rodzaju tych, które polubowywałem (<<<to słowo nie istnieje) w miarę rozkręcania się. Jakieś pierwsze 20-30 min to było coś na 6-7 nawet, jakaś bezsensowna paplanina. Plus na początku miałem problem z polubieniem głównego bohatera, który może wydać się lekko irytujący jeśli akurat w danym momencie nie jest śmieszny (ale umówmy się, że kluczem dobrego filmu wcale nie jest łatwość utożsamienia się z postacią). Z czasem jednak do niego przywykłem jak i do ogólnej dziwaczności całego filmu, co nastąpiło wraz z tym jak Johnny wyszedł na miasto i zaczęła się pojawiać cała seria lekko ekscentrycznych postaci, z których każda jest trochę przerysowana i reprezentuje jakiś problem. Archie to typowy przygłup z ulicy, który niczego nie rozumie i tylko krzyczy za swoją dziewczyną (zresztą nie przez przypadek gra go Ewan Brennen, który ma na swoim koncie równie "inteligentne" role w Trainspottingu i Przekręcie xd), ochroniarz (nie pamiętam jak się zwał), który broni się przed swoim nudnym życiem i próbuje uczynić z niego coś więcej czym jest, starsza kobieta, która chciałaby być młodsza, dziewczyna z baru, która jest samotna, a poza tym nie wiadomo o co jej chodzi, rozchwiana emocjonalnie Sophie oraz Jeremy, który jest tu chyba jakimś kapitalistycznym złem, które nachodzi biedaków w ich domu, w dodatku mówiący bezemocjonalnym głosem niczym Hal9000 z Odysei. Właściwie tylko Louise jest tu w miarę normalna, no i Johnny też choć on jest dość wyrazisty ale jednak w miarę normalny jak na to otoczenie (taki ironiczny inteligentny wrażliwiec po prostu). Można by mieć cichą nadzieję, że przyjedzie Sandra i posprząta ten burdel, ale nic z tych rzeczy - pojawia się kolejna wariatka, tym razem pedantka, chyba lekko niedorozwinęta. Także postacie na plus. Podobał mi się też bardzo ten ogólny ponury klimat jak łazili po ulicach, chwilami taki trochę postapokaliptyczny. Oraz smutna, fajna muzyczka. Oraz zakończenie, powiedzmy, że takie "bezpieczne" ale bardziej mi przypadło niż gdyby film miał się skończyć sceną, w której wraca Louise i razem z Johnnym wyjeżdżają do Manchesteru. Chyba zbyt słodkie by to było. O czym jest ten film? Nie wiem. Pewnie o wielu rzeczach. O problemach zwykłych ludzi, szarości, Bogu, bezcelowości, sensie istnienia itp itd. Na pewno jest to film, który bazuje przede wszystkim na oryginalnych dialogach i pojebanych akcjach, oczywiście ogólna historia jest ciekawa, ale po seansie chyba bardziej zostają w pamięci poszczególne sceny albo bohaterowie, albo teksty (typu "dadaistyczna zakonnica". Jak jest z humorem w tym filmie? Nie wszystko mnie tu śmieszyło, Johnny momentami próbował być na siłę zabawny ale słabsze momenty równoważyły świetne sytuacje jak np. akcja z Archiem i Maggie. Ale nawet jeśli nie było śmiesznie to na pewno było ciekawie i filozoficznie. No i też zastanawiam się czy w pierwszej połowie lat 90 była taka moda na "dialogowce" czy to tylko taki przypadek, bo mniej więcej w tym samym okresie powstały przecież Pulp Fiction i Clerks, których fenomen w głównej mierze opiera się na wyjebanych tekstach. No i dodam, że po przeczytaniu opisu na filmwebie tak jak napisał Lion faktycznie można odnieść wrażenie, że to będzie jakieś moralizatorskie filmidło, ale zdecydowanie tak nie jest, a nawet jeśli są tu jakieś morały to na pewno skrzętnie ukryte pod niebanalną formą. No i zostając przy opisie to zapytam nieśmiało - czy pierwsza scena to na pewno był gwałt? lol, bo dla mnie było chyba coś pomiędzy Zresztą większość scen w tym filmie jest czymś pomiędzy czymś innym, więc w sumie już się do tego przyzwyczaiłem... 9/10 (choć to takie bardziej mocne 8,5, ale mam nadzieję, że nie zleci).

Niebiańskie dni

Obejrzałem to dwa dni temu, więc pora coś napisać, bo za chwilę zapomnę i nie napiszę nic Ogólnie gdybym miał podsumować w jednym zdaniu to powiedziałbym: dobry, ale spodziewałem się czegoś więcej. Wydaje mi się też, że jest to jeden z tych filmów, o których trochę ciężko się rozpisać, bo i forma i treść są dość zwyczajne (tak, to jest "najłatwiejszy" film jaki do tej pory dałem). Nie mniej jednak momentami urzeka, na pewno jest ładnie sfilmowany, znajdzie się kilka fajnych ujęć, szczególnie w sekwencji ataku szarańczy (w końcu jedyny oscar właśnie za zdjęcia). Sama historia z jednej strony może wydać się typowa (para oszustów wymyśla intrygę, żeby wyłudzić kasę), z drugiej zaś niejednoznaczna (rozważania nad moralnością), mamy typowych dla new hollywood bohaterów, z którymi niekoniecznie łatwo się utożsamić oraz zestawienie dziecięcej niewinności (narracja dziewczynki) z podłym światem dorosłych. Dodam, że w międzyczasie zdążyłem obejrzeć jeszcze Badlands Malicka i pod względem formalnym oba filmy są identyczne (też jest narracja z offu i niewinność vs dorosłość), a treściowo bardzo podobne, przy czym Badlands opiera się na jeszcze silniejszych kontrastach i jest jeszcze bardziej niejednoznaczne, w dodatku pojawiają się tam humor i ironia (Niebiańskie dni są jednak w pełni poważne), są nawiązania do Bonnie i Clyde i Jamesa Deana, motyw buntu i ogólnie historia, która wydała mi się ciekawsza, stąd oceniam go nieco wyżej. Ale nie o tym. W Niebiańskich dniach wyżej postawiłbym natomiast wcześniej wspomniane zdjęcia. Trochę mi przeszkadzały zbyt krótkie ujęcia, bo w niektórych momentach aż się prosiło, żeby trochę wydłużyć, a tutaj cięcie, przez co straciłem kontemplacyjny wymiar filmu Muzyczka Morricone była chwilami mdła (z całym szacunkiem), a scena finalna na torach bardzo fajniutka. Dam 7, ale takie mocne, 7.4 a może nawet 7,5 (w sumie 7,5 byłoby idealne jakby się dało )