Ok to na szybko moje przemyślenia. Film na pewno pod kilkoma względami mnie zauroczył, wcześniej oglądałem jeszcze Kapryśną chmurę (będę oba filmy trochę do siebie porównywał w kontekście ogólnej idei reżysera, która jest bardzo podobna), którą tak jak pisałem miałem pierwotnie dać, ale dobrze się stało, bo tamten jest znacznie bardziej hardkorowy (mi to tam nie przeszkadza ale np. adiemu już pewnie tak) i chyba 30% to sceny porno, co może przypadkiem przesłonić właściwy sens filmu. Ale wróćmy do Dziury - film na pewno bardziej subtelny, spokojniejszy, oczywiście jest trochę dziwactw ale przy Kapryśnej naprawdę wygląda bardzo normalnie To co mnie zauroczyło to na pewno poczucie humoru reżysera, które jest dość specyficzne, dość ironiczne i dość bliskie mojemu własnemu (rozwaliła mnie scena z wkładaniem nogi przez dziurę). Bardzo ciekawe jest też obrazowanie świata marzeń poprzez musicalowe wstawki, bo po pierwsze sceny te są fajnie zaaranżowane, a po drugie - towarzyszą im równie dobre piosenki. Jeśli by się zastanowić o czym właściwie jest ten film to na pewno o samotności (chyba jak każdy film Tsai) i o potrzebie bliskości, która ma tę samotność zwalczyć, czyli problem bardzo aktualny. Bardzo podobnie jest w Kapryśnej, tyle że tam zakończenie można różnie odczytać, bo z jednej strony dochodzi do zbliżenia i to bardzo dosłownego (Lion wie o co chodzi xd), ale z drugiej jest bardziej przygnębiające niż krzepiące, bo to zbliżenie jest czysto fizyczne. W Dziurze natomiast mamy optymistyczny finał zwieńczony świetną, symboliczną sceną wyciągania bohaterki przez tytułową dziurę, która pełni rolę łącznika pomiędzy bohaterami (w Kapryśnej taką rolę pełniły z kolei arbuzy). Sama epidemia to może być taka alegoria do do współczesnych czasów gdzie wszyscy się alienują, przesiadują w internecie, zwykłą komunikację co raz bardziej zastępuję komunikacja tekstowa itp itd, dziś to ma zresztą jeszcze większy wydźwięk niż gdy powstawał ten film. Dodam, że nie jest to za bardzo film sci-fi, nie wiem skąd taki pomysł na filmwebie (jest niby taki trochę post-apokaliptyczny klimat ale bez przesady), natomiast z musicalu to jak wspomniałem są tylko 3 albo 4 przerywniki, a tak to fabuła jest normalnie opowiadana. Jeszcze tak bardziej ogólnie dodam, że Tsai poniekąd kojarzy mi się z Jarmuschem jako takim twórcą zawieszonym gdzieś pomiędzy postmodernizmem, a neomodernizmem. Z jednej strony jest tu dużo humoru, ironii i dziwactw, które bardziej kojarzą się z kulturą post i dzięki temu dość przyjemnie się to ogląda, a z drugiej znowuż powolne tempo, symbolika, brak typowej fabuły i skupienie bardziej na obserwacji bohaterów niż wydarzeniach, co już zdecydowanie kojarzy się z neomodernizmem. U Jarmuscha jest podobnie, zresztą jest on nawet uważany poniekąd za protoplastę neomodernizmu. No ale nie jest to na pewno typowe slow cinema z pełną powagą jak np. Dumont czy Tarr. Reasumując: mi się bardzo podobało i jestem ciekaw waszych opinii. Ocena: 8/10.

Chungking Express

Oglądając ten film uświadomiłem sobie pewną rzecz. Że generalnie coś jest nie tak, bo okazało się że od prawie 1,5 miesiąca nie widziałem żadnego filmu zrobionego na współczesną modłę, ostatnie 21 filmów to albo nieme albo slow cinema, więc dziwnie się poczułem oglądając coś z bardziej typową narracją (kto to widział taki szybki montaż lol).

To była anegdota, teraz przejdźmy do filmu. Ciekawe, że pojawił się akurat teraz, bo trochę kojarzy się z "Dziurą", którą niedawno dawałem do klubu więc można te filmy jakoś ze sobą porównać. Oba poruszają problem samotności i oba robią to zupełnie inaczej. Na pewno Tsai opowiada obrazami i klimatem, a Wong bardziej słowem i powiedźmy akcją. "Chungking Express" jest na pewno bardziej typowy i łatwiejszy w odbiorze (co nie znaczy, że nie jest autorski), a "Dziura" to taka trochę nisza. To co te filmy łączy to z kolei poczucie humoru, trochę się różniące ale momentami podobnie absurdalne oraz na pewno jakiś rodzaj dalekowschodniej wrażliwości, z tym że w obu przypadkach ogólna estetyka jest dość przystępna dla osób z innych kręgów kulturowych (jak my), w przeciwieństwie np do "Hana-bi" gdzie osoby, które na co dzień nie oglądają kina azjatyckiego mogą mieć problem żeby się przez to przebić, co było widać z autopsji. Tak więc jeśli chodzi o skośnookie filmy to tym razem Lion się chyba najlepiej wstrzelił.

Ogólnie bardziej przypadła mi do gustu pierwsza część, jakoś ten pierwszy bohater bardziej do mnie przemówił i ciekawy był też motyw z ananasami. W drugiej najfajniejsza była fanka California Dreaming i akcja z mieszkaniem... No i tutaj mam kolejne skojarzenie i będzie to znowu skojarzenie z filmem Tsaia Ming-Lianga, a konkretnie z "Niech żyje miłość" gdzie pojawiają się podobne motywy, np bohater też przypadkowo zdobywa klucze do obcego mieszkania i też jest podobna akcja z zabawą w chowanego. No i w ramach samotności bohater maluje buzie arbuzowi, a w "Chungking Express" dla odmiany gada z ubraniami albo mydłem. W sumie oba filmy są z tego samego roku, nie wiem czy to taki przypadek czy ktoś od kogoś podpatrywał, ale jakieś podobieństwo widać. Wiem, że to jest oczywiście inny styl i narracja, ale ogólnie w porównaniu z jakimkolwiek filmem Tsaia, który widziałem, ten wypada słabiej, albo jest aż tak zwyczajny albo po prostu ja już jestem zbyt hipsterski

Reasumując: film spoko ale jakoś szczególnie nie zachwycił, więc solidne 7/10.