Sorry ale chciałem dać coś Tarra, "Konia turyńskiego" też wdziałeś, a "Szatańskie tango" wolałem odpuścić (sam rozumiesz heh). Reszt jest mniej znana, a "Harmonie Werckmeistera" to ponoć jego najbardziej przystępny film (co nie znaczy, że łatwy)


Zgadzam się co do tego, że ciężko przejść obok tego filmu obojętnie, bo z jednej strony wywołuje pewne emocje, jest symboliczny, chwilami wręcz mistyczny, ale z drugiej większość pewnie znudzi. Jednak trzeba pamiętać, że to typowy przedstawiciel neo-modernizmu, więc jego naturalnym zadaniem jest nudzić i wkurwiać przydługimi ujęciami. Moje odczucia są zdecydowanie pozytywne. Film faktycznie łatwy nie jest, ale jeśli weźmie się odpowiedni klucz interpretacyjny to można go spokojnie ogarnąć i polubić, ale nawet i bez tego seans może być fascynujący choćby przez właśnie tę swoją mistyczność i ogólną dziwność. Ja miałem o tyle łatwiej, że kilka godzin temu na wykładzie dowiedziałem się co nieco o twórczości Tarra i ogólnie jego wszystkie filmy mówią o tym samym, czyli beznadziei, maraźmie, upodleniu i wynikających z tego stanu dziwnych odpałów (tutaj bezsensowny rozpierdol miasta), a szerzej odnoszą się do sytuacji politycznej na Węgrzech w latach 50-70, kiedy ludzie podporządkowani władzy tkwili w jakieś dziwnej stagnacji i ogólnie byli obojętni i jacyś tacy niedojebani, czyli zupełnie jak bohaterowie powyższego filmu, którzy co chwila są zmęczeni itd. To pierwszy film Tarra jaki oglądałem więc za dużo nie wiem, ale podobno te wszystkie przed "Szatańskim tangiem" są bardziej realistyczne, a "Harmonie Werckmeistera" to już jest takie dość dziwaczne połączenie realizmu z pewnego rodzaju kreacją, co właśnie w tym filmie najbardziej mnie zafascynowało i trochę skojarzyło ze "Zjawą", którą wprawdzie ciężko nazwać filmem neo-modernistycznym, ale zdecydowanie czerpie ona z tego nurtu jak i oczywiście modernizmu. Na poziomie treści znowuż przywołało mi to skojarzenia z "Białą wstążką" Hanekego, która też jest metaforą bardziej globalną (w tym przypadku Niemiec). No i w sumie forma też jest podobnie surowa, przy czym na pewno mniej epicka. Symboliki jest tu w chuj, właściwie jestem pewien, że zrozumiałem go tylko powierzchownie. Nie mniej jednak są w tym filmie przynajmniej cztery świetne sceny spotęgowane FENOMENALNĄ muzyką (chyba jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych jakie słyszałem w filmie kiedykolwiek): 1) początkowa w barze 2) pierwsze spotkanie z wielorybem - jako coś nadzwyczajnego, można to chyba odebrać jako symbol chwilowego oderwania się od szarej rzeczywistości ---> główny bohater cały czas o nim gada z podnieceniem 3) sekwencja w szpitalu 4) scena końcowa - drugie spotkanie z wielorybem. Na pewno znaczenie ma wątek muzyki w filmie - ten dziadek (nie pamiętam jak się zwał) gra na nienastrojonym pianinie -> symbol sprzeciwu, nonkonformizmu, potem ulega presji i decyduje się na zebranie podpisów -> faza przejściowa (?), na końcu nastraja pianino i dostosowuje się do reszty, co zapewne wynika z tego w jakim stanie jest Janos -> początkowo obserwator, ostatecznie ofiara. Film trochę rozpierdala mózg, można by się pewnie nad nim rozwodzić długie dni. Przyznam, że nawet nie było za bardzo momentów, które by mnie nużyły, a jak na film, w którym bohater przez 2,5 h tylko gdzieś łazi to całkiem spory plus. Reasumując: 9/10. Wiadomo, że kolejny porządny tytuł ode mnie, który niestety zapewne przez większość (obym się mylił) nie zostanie doceniony, ale co zrobić