Nie wiem czemu akurat zacząłem od tego filmu biorąc pod uwagę że miałem jeszcze dziewięć innych Pewnie trochę przez obsadę i powiedźmy interesującą tematykę. Nie nastawiałem się jednak na nic szczególnego, no bo wiadomo: anonimowy reżyser bierze na bary trudny temat w amerykańskim filmie z amerykańskimi gwiazdeczkami... Mogło być różnie. W moim odczuciu wyszło nawet nieźle. Naturalnie trochę drażniła mnie warstwa psychologiczna filmu (szczególnie że jestem po przygodzie z filmami Haneke), ale nie było jakoś tragicznie. Michael Cera był i trochę irytujący i trochę śmieszny jednocześnie, główna bohaterka trochę denerwująca ale po części ją rozumiałem więc nie miałem większego problemu z akceptacją jej zachowania. No i pokazała cycki więc też na plus. Kilka średnio trafionych zagrań, w tym szczególnie budowanie pretensji na scenie psa ruchającego Alicie. Naprawdę trzeba mieć wyczucie i być dobrym reżyserem żeby pchać się w takie rzeczy. Ja się na tej scenie zaśmiałem razem z Michelem Cerą, a chyba nie o to do końca chodziło sądząc po przyjętej konwencji. Z lepszych momentów wybrałbym scenę nad jeziorem gdzie nawet było sporo napięcia. No i nie powiedziałbym że film jest dziwny, dla mnie był raczej zwyczajny, a nawet zbyt prosty jak na thriller psychologiczny.

Ogólnie film do obejrzenia, ale raczej niewiele wnosi do poruszanej tematyki. Skojarzył mi się o dziwo z ""Wstrętem" Polańskiego, ale nie będę porównywał bo to trochę inna półka. Tamtemu wystawiłem bodajże 8 więc "Magii" mogę dać max. 6. To i tak wysoko.

PS. Też nie mam pojęcia o co chodzi z tytułem.

Tutaj trochę bardziej się rozpiszę, bo i jest o czym. Film bez wątpienia spełnił moje oczekiwania. Nastawiałem się na niego już od dłuższego czasu, szczególnie po miażdżących recenzjach i się nie zawiodłem. Tutaj należą się brawa już za sam koncept, ale i to spokojnie można było zepsuć wykonaniem. Nic takiego się oczywiście nie stało. Inside Out to kopalnia pomysłów, film jest mega kreatywny i to chyba jego największa zaleta. Może nie wszystko mi się tu podobało, ale skupię się na pozytywach bo było tu kilka, w moim odczuciu świetnych wątków. Najbardziej chyba podobały mi się relacje na linii radość-smutek, które są pozornie swoimi przeciwnościami ale ostateczny sukces mogły osiągnąć tylko razem. No i też fajne było że paradoksalnie to właśnie smutek (moja ulubiona postać!) okazał się kluczowy i mimo tego że początkowo narobił sporo szkód ostatecznie odkupił winy. Nie stałoby się to jednak bez pomocy radości, która musiała zrozumieć, że paradoksalnie (znowu!) nie zawsze jest lekarstwem na wszystko. Ten film jest nie tyle o dojrzewaniu samej Riley co o dojrzewaniu jej emocji. Fajnie to widać, np. w tym śnie kiedy radości wydaje się że sama może obudzić Riley, a przecież oczywistym jest że do tego potrzebny jest strach (strachu akurat nie było, ale smutek ogarniał temat xD). W końcowej sekwencji rozumie już jednak, że aby zmusić Riley do powrotu do domu musi odsunąć się w cień i pozwolić działać smutkowi. Smutek z kolei zdaje sobie sprawę, że nie jest bezużyteczny, nie musi zawsze wszystkiego psuć. Wręcz przeciwnie - może naprawiać! Naprawdę Pixar fajnie sobie to wszystko wykombinował, tworząc z pozornie banalnej historyjki o zbuntowanej nastolatce, ambitne kino, które jednak przy całych swoich ambicjach nadal pozostaje kinem w pełni rozrywkowym, praktycznie dla każdego. Dlatego podoba się i krytykom i widzom. Co jeszcze? Podobała mi się scena przy stole i zabieg wykorzystanie emocji trójki bohaterów. Fajne było też jak inne emocje próbowały udawać radość co rodziło sprzeczności w zachowaniu Riley. Po za tym, że film jest oczywiście bardzo inteligentny, jest też autentycznie zabawny. Przynajmniej dla mnie. Rozwalała mnie ta reklama, która przewijała się przez cały film i to było tak absurdalne że aż śmieszny. Scena z chłopcem, który spotkał Riley i to co działo się w jego głowie też było dobre. No i zlepek scenek na napisach końcowych też był śmieszny.

Ogólnie film bardzo bardzo, ale po tym co tu napisałem i jak go wychwaliłem zastanawiam się czy nie powinienem dać jednak ""dziewiątki". Może się to stanie przy następnym seansie (o ile taki nastąpi), bo im dłużej analizuję ten film tym co raz bardziej mi się podoba, a podejrzewam, że jest tam jeszcze milion innych smaczków, których nie zauważyłem za pierwszym razem. Póki co przyjmę, że lepsza mocna ósemka niż naciągane 9.