Głównym problemem, którym żyło Hawkins są teraz niezapowiedziane i częste przerwy w dostawie wody. Dziś, 9 listopada 1984 roku, znów nie ma wody. Butelkowana woda ze sklepu Donalda Melvalda rozeszła się błyskawicznie. Wielu mieszkańców jest skazanych na stanie w nieprzyjemnym chłodzie powietrza nadchodzącego z mroźnych ostępów Kanady w kolejce do beczkowozu z wiadrami i plastikowymi bukłakami. Beczkowóz ustawiono pod budynkiem kina "Hawk", którego szyld nad wejściem zapraszał na takie dzieła jak: "Koszmar z ulicy wiązów - PREMIERA" i "Terminator".
Dochodzi właśnie godz. 15:30, gdy wydarza się TO. Ci którzy znajdują się na dworze lub mają okna wychodzące w kierunku lasu otaczającego National Lab mogą dostrzec potężny rozbłysk na horyzoncie, który sprawia, że zbliżający się ku końcowi jesienny dzień zmienia się na moment w jasny poranek (coś takiego jak na filmach z wybuchu meteoru w Rosji tylko bez ognistej smugi meteoru). W ślad za rozbłyskiem, jak zawsze spóźniony, przychodzi grzmot przypominający odgłos po uderzeniu pioruna, który słyszą już niemal wszyscy. Ziemia drży i macie wrażenie, że nieco głośniejszy dźwięk sprawiłby, że popękałyby wam bębenki w uszach. W niektórych oknach sypią się szyby. W tym samym czasie w całym miasteczku wysiada prąd... Ludzie stojący na ulicach odruchowo wbiegają do wnętrz.

Cel: Opiszcie co robiliście w momencie wybuchu i jaka jest wasza reakcja....

Brenson zerwał się z łóżka i wykonał wzrokiem szybką panoramę po całej przestrzeni swojego niewielkiego pokoiku, zatrzymując się kolejno na kilku wybranych przedmiotach takich jak mały 16-calowy telewizorek, krzesło stojące w kącie na którym wisiały jego podarte spodnie, czy w końcu niewielkie okno wychodzące na pobliski las. Czuł jak pot spływa po jego czole. To był jeszcze ten moment kiedy zawieszony między jawą, a snem nie był pewien czy dziewczynka o brązowych oczach w rzeczywistości zawitała w jego domu czy też pozostała zaledwie wytworem wyobraźni starca. Jeszcze przez chwilę słyszał dudniące w uszach echo jej ostatniego, a w zasadzie jedynego słowa "pomóż". Nawet jeśli nie był do końca pewny czy to było właśnie to słowo, a nie jakiekolwiek inne, mógł zapamiętać je z kilku poprzednich snów, które jak mantra nawiedzały go każdego dnia. Gdy świadomość w pełni powróciła, gapiąc się przez kilkanaście sekund w okno dotarło do niego, że coś jest nie tak, ale nim zdążył zastanowić się o co właściwie chodzi w pomieszczeniu rozległ się przeraźliwy dźwięk. Tak głośny, że Brenson owinął głowę rękoma i schował ją pod poduszkę, niemalże w oczekiwaniu na wyrok.