- Generale Jerkins, operacja "Spadająca Gwiazda" zakończona sukcesem. Las został szczelnie otoczony kordonem Gwardii Narodowej. Obiekt zabezpieczono przed wypatrzeniem z lotu ptaka. Tożsamość ocalonych pozostała nieznana cywilom. Przystępujemy do budowy hangaru. Odbiór.
- Cholera... czy to znaczy, że cywile WIDZIELI ocalałych?
- Jeden z nich przebił się do miasteczka. Ale pochwycili go policjanci i przekazali nam.
- To skąd masz pewność, że jego tożsamość jest nieznana cywilom.
- Komendant Hopper twierdzi...
- Hopper jest lojalny Hawkins bardziej niż nam. Jeśli cywile dowiedzą się co tu zaszło, osobiście dopilnuję, abyś nigdy nie otrzymał awansu. Na pewno nie za tej administracji. Bez odbioru.
UMBASTYCZNY
Głowa Shirley bolała by jeszcze bardziej gdyby wiedziała, że po idealnie wypucowanej wannie pełza właśnie ślimakopodobne coś pozostawiając okropne śmierdzące smugi śluzu.
Edytowane przez Faraday dnia 01-12-2016 00:20
Leżąc na trawie, Francis powoli zaczynał tracić nadzieję na to, że wyłapie jakiś sygnał. Nie poddawał się jednak - lubił wsłuchiwać się w głuchy szum. Wyobrażał sobie, że w takim momencie to elektrony trafiające do czujnika do niego przemawiają, snując powieści o tym, co było i o tym, co będzie. Temat tachionów, cząstek podróżujących w czasie wstecz, przybywających z przyszłości, był jedną z jego ulubionych teorii pseudonaukowych (och, jak bardzo nienawidził tego słowa).
Nagle jednak szum nabrał ludzkich głosów. Kontakt z przyszłością został zerwany, a odezwała się do niego teraźniejszość głosem Generała Jerkinsa. Szybko przystawił słuchawkę blisko do ucha.
***
Najbardziej zaciekawił go fragment o hangarze. Wygląda na to, że coś się stało na powietrzu, poza budynkiem, a więc teoretycznie byłaby szansa to wypatrzyć. Widok z lotu ptaka niby był zabezpieczony - ciekawe jak - ale gdyby udało się zakraść do lasu...
Po chwili ciszy, wyłączył radiostację. Obrócił się na plecy i zaczął patrzeć w niebo, z którego migały pojedyncze gwiazdy. Fortel jednak przejdzie. Zastanawiał się, czy gdzieś tam, we wszechświecie, jest jakaś kopia jego samego, która zdobyłaby się na odwagę i faktycznie spróbowała dojrzeć coś z lasu. We własne wytropienie tajemnic Departamentu szczerze wątpił.
Tak rozmyślając, usnął na polanie. Obudził się po dwóch-trzech godzinach. Było cholernie zimno i ciemno, ale o tej porze roku mogło to oznaczać każdą godzinę. Zerwał się więc szybko i powoli ruszył do domu. Postanowił jednak zatoczyć mały łuk i przejść się przy krawędzi lasu.
Jechał, jechał na swoim rowerze za radiowozem jak tyko mógł. Niestety, miał małe, krótkie nóżki i jego pedałowanie na niewiele się zdało. Nawet, jeśli pedałował z Tommy'm, który robił to szybciej. Obaj chłopcy zostali w tyle i jedyne co im pozostało, to wrócić do domów na obiad.
W nocy Johnnie przewracał się niespokojnie śniąc dziwny sen. Śnił to samo już od jakiegoś czasu:
Mała dziewczynka o brązowych oczach i krótkich włosach na tle nieprzeniknionej czerni. Rozglądała się wokół siebie nerwowo, potem spogląda na Johnniego i szepcze, jakby nie chciała, aby ją usłyszano: - Pomóż.
Obudził się wystraszony i z płaczem. Łóżko było mokre, a prześcieradło żółte. Biedak się zlał. Całe szczęście, wiedziała o tym tylko mama!
Obudziłam się bardzo wcześnie rano, bynajmniej nie z powodu koszmarów. Ojciec chyba rozwalał coś w garażu, ale nie byłam na niego zła - w końcu co innego miał robić? Do wschodu słońca było jeszcze trochę czasu, więc zrobiłam sobie kawę i zanotowałam na kartkach to wszystko, co zapamiętałam poprzedniego dnia. Efektem było coś w rodzaju mapy myśli, tylko bez powiązań, czyli miałam jakieś dane, ale nie miałam pojęcia, w jaki sposób wszystko to, co wiem się łączy. Departament Obrony.... Ronald Jordan, Kovalsky, ten zamordowany koleś........CIA.....Hawkinslab.......Pennsylvania......
Moje rozmyślania przerwał dzwoniący telefon z przekierowaniem z warsztatu. Spojrzałam przez okno ze słuchawką przy uchu. - Tak, można podjechać, ale ze względu na przerwy w dostawach prądu może to zająć więcej niż dwa dni... Tak, proszę bardzo, tata zajmie się autem, zapraszamy. Do widzenia. - odpowiadałam krótko, bo w głowie miałam kolejny pomysł. Tym razem ja wykręciłam numer do znajomych z Filadelfii. Potrzebowałam numeru do jednostek wojskowych znajdujących się na terenie Pennsylvanii, a sama nie miałam książki telefonicznej obejmującej zakres większy, niż Indiana. Jakie to szczęście, że w naszych czasach nikt nie wymyślił jeszcze czegoś takiego, jak dane osobowe...
Po wczorajszym bliżej niewyjaśnionych okolicznościach po prostu wróciłam do domu. W zasadzie niewiele obchodziło mnie, co stało się z tamtym mężczyzną. Nie znałam go i uważałam, że odpowiednie jednostki się nimi zajmą. Nie byłam kompetentna do wtrącania się w nie swoje sprawy. Tego właśnie nauczył mnie Charlie jako wojskowy. Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. I to była prawda. Zasnęłam dosyć szybko i równie szybko się obudziłam. Zrobiłam to, co zwykle miałam zwyczaju rano, książka, śniadanie, książka. Następnie udałam się na spacer do Mansfiledów po odebranie w końcu mojego kochanego samochodu. Może przydałby mi się jakieś wakacje i opuszczenie Hawkins chociaż na dwa, trzy tygodnie. To nie był głupi pomysł, w zasadzie muszę się nad tym porządnie zastanowić, zwłaszcza, gdy odbiorę swoje auto.
Z masą pytań i brakiem odpowiedzi przeleżałam całą noc wpatrując się w sufit. Byłam niezadowolona leżąc w łóżku sama bez męża. Minęło sporo czasu a pustej kołyski nadal żal mi sprzedawać.
Umyłam się w misce, gdyż znów nie było na tyle wody aby wziąć prysznic. Zrobiłam sobie kawę i otworzyłam Magazyn osobliwości Dickensa chcąc uciec myślami od panującego zewsząd zgiełku. Ciężko mi było jednak skupić myśli..
all we really need to survive is one person who truly loves us
-Penelope Widmore
Simone słuchała słów nagiego dziwaka. Dżizaz... Koleś chyba przedawkował kokę... - skomentowała jego nietrzymającą się kupy opowieść.
Kiedy przyjechał policjant, zapaliła papierosa i obserwowała, co się dzieje. Jednak tylko pozornie wyglądała na średnio zainteresowaną wydarzeniami. Trzeba przyznać, zrobiło się dziwnie. Nawet na odpały Treya zbyt dziwnie. To musiała być jakaś grubsza sprawa. Zastanawiała się, czy jej kuzyn też się w to wplątał, skoro nie dawał znaku życia.
(wciąż czekan od powiedź GMa, który olewa moje PW ;p)
Noc spędziła we własnym domu, z dala od dziwnych oślizgłych żyjątek z basenu w willi.
We are all evil in some form or another, are we not?
Niestety, telefony nie dały my zbyt wiele. Dowiedziałam się tylko, że żołnierze zaginęli jakiś czas temu podczas rejsu na wschodnim wybrzeżu. Czy był to jakiś postęp w sprawie? Nie, niczego nowego się nie dowiedziałam. Chociaż niezbyt mi się to podobało i dalej miałam w głowie minę Ahmada, kiedy mnie obmacywał, wyszłam z domu do biblioteki. Postanowiłam poszukać jakichkolwiek informacji na temat żołnierzy, być może w jakichś kronikach, newsach z kraju...
Gdzieś między półkami spotkałam Waltera. Znaczy Francisa. Chuj to wie. - Hej, Fra... Walter. - szepnęłam, pomachałam mu i ruszyłam w stronę czytelni ze swoimi zapiskami.
Edytowane przez panda dnia 01-12-2016 14:46
Oparłam głowę o nadgarstki. Czyli w sumie gdyby ktoś spytał, co działo się w Hawkins, pomyślałby, że mieliśmy jakieś zbiorowe omamy, bo niczego nie dało się udowodnić. Mimo wszystko głupio wierzyłam w to, że ktoś robi nas w balona. Watergate też miała być teorią spiskową. - powtarzałam w myślach, kiedy stawałam przed półką, którą dotychczas uważałam za fantasy/science-fiction. Obok domysłów na temat sfałszowania lądowania na Księżycu, śmierci Kennedy'ego, Elvisa i Hitlera oraz Roswell i dzieł Szekspira szukałam wszystkiego, co mogło dotyczyć parapsychologii, sił elektromagnetycznych i okultyzmu. Nie tylko w Hawkins. Może gdzieś indziej zlikwidowano jakieś więzienia, może ktoś stamtąd uciekł i ludziom nie udało się go złapać.... A może w jakimś innym miejscu też istniało takie miejsce, gdzie betonuje się ogromne obszary i buduje budynki rządowe o niejasnym przeznaczeniu?
W niekonwencjonalnych kontekstach fale elektromagnetyczne pojawiły się w dwóch artykułach w Sekretach i spiskach. Po pierwsze próbowano wykorzystać takie pole do stworzenia samolotu niewidocznego dla radarów. Po drugie próbowano użyć takich fal do wzmacniania możliwości mózgu. Co ciekawe oba badania prowadzono na zzamówienie CIA. W drugim artykule znów przewijala się nazwa MkUltra
Tak się składało, że Francis był w bibliotece z dokładnie tego samego powodu. Chciał przewertować znalezione artykułu i książki w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji o tym, co usłyszał. Josh Sunday, Ronald Jordan, Pensylvania, Generał Jerkins, operacja "spadająca gwiazda". Tak był pochłonięty szukaniem, że nie przejął się specjalnie przywitaniem Mii i odpowiedział tylko suche "cześć".
Jakby nie mogli tego jakoś skatalogować. Gdybym pracował dla rządu, stworzył bym taką wyszukiwarkę, która byłaby w stanie znaleźć wszystko.
Spojrzał na starszego faceta w wielkich okularach siedzącego naprzeciwko i czytającego jakąś książkę o rodzajach paproci. O, może nazwałbym ją google?
Kątem oka zauważył również, że Mia kręciła się w dziale, obok którego najbliżej siedział. Zaskoczyło go to, nie podejrzewał ją o zainteresowanie naukami technicznymi. Oderwał się na chwilę od poszukiwań i podszedł do niej.
- Wydawało mi się, że preferujesz beler... brele... dział powieści. Od kiedy interesujesz się indukcją elektromagnetyczną i... sekretami i spiskami? - zapytał, widząc nazwę trzymanej w rękach gazety i marszcząc brwi ze zdziwienia.
Popatrzyłam na niego z miną 'skąd ty się urwałeś?' - Beletrystyka - zaakcentowałam z wyższością, bo wydawało mi się, że do piękna literatury odnosił się raczej z lekceważeniem. - Też zajmuje się tajemnicami. - po tych słowach złagodniałam, bo przecież nie chodziło mi o to, żeby sobie stąd poszedł, a raczej pomógł mi się tym zająć. Teraz pewnie myślał, że chcę napisać książkę, jak połowa amerykańskich nastolatek w tych czasach. - A tak już na serio... Pierwszy raz widziałam, jak ktoś kogoś zabija, wiesz, tak na żywo. Trochę mnie to ruszyło, dlatego chcę zaspokoić swoją ciekawość - i usunąć wyrzuty sumienia, dodałam w myślach - i możesz się śmiać, ale chyba trafiłam na coś mocniejszego, niż myślałam. - nie żywiłam nadziei, że pseudożargon dziennikarza śledczego go zainteresuje, więc spytałam od razu wprost: - Skoro się na tym znasz: w tych czasopismach podejrzanie często wskazuje się projekt MK Ultra. Słyszałeś o tym cokolwiek? To może być prawda?
Francis wziął do rąk gazetę i uważnie ją przejrzał. Rozpoczął jednak nie od jej zawartości, lecz od okładki. Nienawidził oceniania ludzi po pozorach, czego sam często bywał ofiarą, jedna z gazetą rzecz ma się inaczej. Czasami wystarczy spojrzeć na jej stylistykę, by przekonać się, czego szukają jej redaktorzy - prawdy czy rozgłosu.
Niestety werdykt nie był zbyt pozytywny. Wielki ufoludek w kształcie zielonej człekokształtnej glisty ozdabiał ponad połowę okładki, a zza niego wystawała wklejona nieudolnie głowa samego Ronalda Reagana. Poszczególne artykuły wyglądały trochę lepiej i zapewne można byłoby w nich znaleźć pewne rodzynki, niestety jedyny rodzynek, jaki wpadł Francisowi w oczy, to trójstronnicowa rozprawa zatytułowana: - "Czy nadmierna podatność na promieniowanie mikrofalówek może wpłynąć na rozmiar twoich piersi?!" - wyrecytował na głos tytuł i spojrzał się na Mię z udawaną, pytającą powagą. Poczuł jednak, że wbrew chęciom powoli się rumieni, w związku z czym szybko spuścił wzrok na gazetę i szybko dodał równie neutralnym głosem: - Żartowałem.
Przeglądając w końcu artykuł na temat MK Ultra rozpoznał jego autora, którym prawdopodobnie była rudowłosa dziennikarka, którą spotkał w miasteczku po wybuchu. (???) Wczytał się w niego, lecz stwierdził, że nie napisano w nim nic odkrywczego. Raczej powielenie powszechnie znanych teorii spiskowych. - Słyszałem o tej nazwie. Zapewne istnieje taki projekt, aczkolwiek według mnie jest wokół niego za dużo szumu. Prawdziwe tajemnice tak prędko nie dostałyby się do gazet. Kto wie, może to po prostu przynęta na tych, którzy interesują się tego typu teoriami. Ale nie przeczę, że podobne zjawiska są możliwe - spojrzał się na nią ponownie uważnym wzrokiem. - A znalazłaś może coś o projekcie spadająca gwiazda?
- Witajcie - powiedział Ahamad, który wyłonił się z półmroku biblioteki. Nie spodziewał się, że kolejne spotkanie z Mią nastąpi dokładnie w tym samym miejscu, ale stało się. Pod ręką murzyn trzymał książki i czasopisma, które postanowił odnieść po tym jak zorientował się, że i tak niewiele rozumie z tego bełkotu, a na rozpałkę do piecyka w jego domu też się nie nadawały bo były zrobione ze śliskiego papieru. Teraz jednak myśli o książkach zastąpiło dziwne mrowienie w okolicy jego krocza. Nie miał pojęcia czy to wzwód na widok kobiety czy wspomnienie bólu jaki mu zadała.
Znalazłam w książce telefonicznej numer Simone i zaatelefonowalam do niej. Kobieta jednak nie odbierala więc nagralam się na automatyczną sekretarkę.
-Cześć tu Heather, tak sobie pomyślałam.. może wybierzemy się na spacer? Nie mogę przestać myśleć o tej sytuacji z wczoraj.. Za tym może stać cos poważnego.. Idę w kierunku Twojego domu.. odłożyłam słuchawkę i wybieglam z domu.
all we really need to survive is one person who truly loves us
-Penelope Widmore
Pokręciłam głową. - Nie, tylko MKUltra. Rzuć na to okiem, tu jest o przygotowaniu farmakologicznym do eksperymentu - LSD, pamiętasz co mówił ten... - mój wywód jednak przerwał Ahmad. Miałam nadzieję, że obecność chłopaka podziała na Ahmada uspokajająco. Nie chciałam kolejnych incydentów, zwłaszcza że mogliśmy wymyślić coś w czwórkę. - Hej, Ahmad. - zaczęłam jak najbardziej neutralnie tylko mogłam. - Czyli pracowałeś w Departamencie, dobrze pamiętam? - tu już głos mi zadrżał. Niech no tylko się zbliży...
Odebrałam w końcu swój samochód i wróciłam do domu. Byłam kompletnie zmęczona, ale wiedziałam co jutro zrobię z samego rana. Pakuję swoje rzeczy i wyjeżdżam na urlop. Miałam dosyć tych wydarzeń, braku wody, prądu i ten człowiek. Nie rezerwowałam żadnych noclegów, bo wiedziałam, że mając pieniądze można wszystko. Powoli pakowałam swoją elegancką czerwoną walizkę w różne ubrania. Od sportowych rzeczy po sukienki ze szpilkami.
Francis zdziwił się ostro, że Ahmad pracował w departamencie. To było jego marzenie ktore wydawalo sie nieosiągalne. Tymczasem okazuje się, że praca tam nie jest niczym wyjątkowym. Chyba że... postanowił wsłuchać się w to co powie murzyn. - I jak w ogóle dostałeś sie do Stanów z... Konga? - wtrącił od czapy.
v6.01.15 © 2003-2005 | Original style by yassineb :: Ported for PHP-Fusion by: 
