Brenson uświadomił sobie, że nie zachowuje się jak prawdziwy mężczyzna, więc wyczołgał się spod kołdry i niepewnym wzrokiem ponownie rozejrzał się po pokoju aby sprawdzić jaka jest sytuacja. Wszelkie turbolencje, błyski, a przede wszystkim nieznośny huk zelżały więc mężczyzna mógł w końcu wstać. Wystrój pokoju nieco się zmienił, np. jego spodnie leżały teraz na ziemi zamiast na krześle, a obok nich również stare książki które najwyraźniej wypadły z regału. Najgorsze jednak były kawałki szkła pod oknem, które dały panu Brensonowi pierwszy sygnał, że szybę szlag trafił. Drugim był przenikający do wnętrza nieprzyjemny chłód. Mężczyzna tylko mruknął coś pod nosem jak typowy staruch i udał się do drugiego, zapewne cieplejszego pomieszczenia, a mianowicie kuchni. Otworzył lodówkę w poszukiwaniu wody, po czym przypomniał sobie całą historię jaka dziś rano miała miejsce. Otóż wypił ostatnią butelkę wody mineralnej, po czym udał się do sklepu, z którego został odesłany z kwitkiem. Z grymasem spojrzał na wiszący na ścianie stary zegar. Czy to wciąż był ten samy dzień? Nie zastanawiając się dłużej wrócił do pokoju, jeszcze raz spojrzał na rozbite okno i podniósł z ziemi spodnie. Tradycyjnie powąchał je, ale poziom smrodu nie był jeszcze na szczęście na tyle duży by nie móc ich ubrać, toteż wdział szybko stare łachmany i wyszedł z domu. Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu swojego psa, który najwyraźniej ze strachu po ostatnich wydarzeniach zapadł się pod ziemię. - Gdzie jesteś głupi chuju?! - zawołał.